Hatıralarınıza karışmış, ona dair sadece iki üç karenin hala renkli olduğu insanları yıllar sonra karşınızda gördüğünüzde ne yapacağınızı bilemiyorsunuz.
Aklınız o karelerdeki yüzlerin kenarlarından çekiştirip büyütüyor, bir kaç keskin hat ekliyor ve karşınızdaki insanla eşleştiriyor.
Yanına gidip ne söyleyeceğinizi bilemiyorsunuz; çünkü onun aklı da aynı şeyleri yapıyor mu kestiremiyorsunuz.
Çoğu zaman öylece baka kalıyorsunuz, aklınız sizin yerinize olası sahneleri yaşıyor; sizse kafanızda olup bitenlere rağmen hala olduğunuz yerden hareket etmemiş olmanıza veya ağzınızdan bir kelime bile çıkmamış olmasına şaşıyorsunuz.
Ve tabii ki geçmişi bugüne bağlamak için hiç bir çaba gösteremiyorsunuz.
O, haberi bile olmadan, kafanızdaki başka bir kare için bir iki dakikalığına poz veriyor;
ve gidiyor.
Tesadüflerin büyüsü ve bahanelerle avutmaya çalıştığınız pişmanlığınızla kalakalıyorsunuz.
yıllar sonra da kafamdaki bütün karelerde güzel çıkacaksın.
YanıtlaSil