Panpalarımla İtalya

Geçtiğimiz iki hafta İtalya sokaklarını talan ediyor, mutlu mutlu şarkı söylüyor, dünyanın en sevimli adamlarından birinden caz teorisi öğreniyor, inanılmaz bir başka adamdan caz'ın kendisini öğreniyor ve geceleri bir grup güzel ama bir o kadar da garip insanla müzik yapıyordum.

Çok yorgunum, uykusuzum, ama bu sabah Adam Holzman'ın cazın geçmişi ve geleceği hakkında yorumlarını ve deneyimlerini dinleyemediğim;

Amy London'ın dersinde "Annem"in caz balladlarına ritim tutamadığım;

John Ellis'in o muhteşem ifadeleriyle hızlandırılmış teori dersini kaçırdığım;

Gece panpalarımla abuk subuk shotlar yapıp, etrafımızdaki "mongol" insanlar hakkında komik yorumlar yapamayacağım;

ve çok iyi müzisyenler ve insanlar olduğunu düşündüğüm bir sürü insanı belki de bir daha hiç görmeyeceğim için çok üzülüyorum.

Ciddi anlamda bir boşluğa düştüm.

Bu sadece benim için mi böyle acaba?

Herneyse,

Mutlaka İtalya'ya dönmeli.

Not: Kariyerinde inanılmaz yerlere gelmiş, en iyi cazcılarla çalmış insanların benim 4 dakikalık şarkımı dinledikten sonra yanıma gelip beni bu kadar içten tebrik etmeleri ve elimi sıkmaları, sanırım şu hayatta müzikle ilgili olarak başıma gelen en güzel şey...