Talihsiz Serüvenler Dizisi

Bugün başıma gelen talihsizliklerin bir listesi (liste dün geceden başlıyor):

• iPod'umun şarjı bitti ve bir daha da açılmadı.
• Sabah uyanamadım bu yüzden kahvaltımı ederken bir yandan giyiniyordum
• Bahsettiğim Botero müzesini gezmek için Pera Müzesine gittik, ve kapıdan geri döndük: neymiş? Pazartesi günleri Pera Müzesi kapalıymış
• Atlas Pasajını ararken kaybolduk (?)
• Bir iki T-Shirt için kazıklandık
• Body Worlds'ün yerini bulana kadar güneş altında eridik
• Çocuk kategorisine giriyormuşuz meğer, öğrenci bileti alıp bir de ona kazıklandık
• İşimiz uzun sürdü, müzeden biraz geç çıktık ve adam gibi hiç bi film bulamadık
• Çok da bayılmadığımız bir filme yetişebilmek için koşturduk ama gittiğimizde "seansın iptal olduğunu" söylediler
• Çocuk filmine girdik
• Film arasında bi arkadaşıma mesaj atarken telefonum kitlendi
• Film düşündüğümüzden erken bitti ve Dream'in gitmesi gerekti: Telefonsuz ve saatsiz ortada kaldım
• Ve günümün highlight'ı: En sevdiğim kahveyi elime almıştım ki iki adım sonra ayağım kaydı ve yere serildim

Şimdi de şu listeye bi bakalım:

• İnanılmaz güzel bir film izledim (Whatever Works)
• İlk defa otobüse zamanında yetiştim; ve oturabildim bile
• Tam zamanında vardım
• Robinson Crusoe'da gezicek vakit bulduk: Edgar Ellen Poe'nun toplama bir şiir kitabını aldım; başka bir kırtasiyeden iki harika kart aldım koleksiyonuma eklemek üzere
• Harika bir Rolling Stones t-shirt'üm oldu!
• Yeni bir yemek yeri öğrendim
• Body Worlds denen o akıl almaz sergiye (ya da artık o ne ise) gidebildim ve sindire sindire heryeri gezdim
• Toy Story 3'ü izledim ve İspanyol Buzz Lightyear'ı deneyimledim
• Normalde self-servis olan bir mekanda en sevdiğim kahve önüme servis edildi, ilgilenildim
• Gün boyu yürümüş olmanın rahatlığı ile en sevdiğim şekerlerden yedim
• Ve günümün gerçek highlight'ı: Dream'le harika bir gün geçirdim!

***

Şu klişeleşmiş dolu bardak, boş bardak, bardaktan boşanırcasına yağmak muhabbetlerine hiç girmeyeceğim.

Sadece günümün bu kadar artı ve eksilerle dolu olması beni şaşırttı.
Evren kendi kendine bir mesaj vermeye çalışıyormuş gibiydi.

Ben günün sonunda kendimi o kahvenin ortasında, halıyla burun buruna bulduğumda hala gülebiliyordum.
İnanın sebebini bilmiyorum.
Sebebi çok da önemli değildir heralde.

Sadece "iyimser olmak böyle bir şey olmalı," diye düşündüm ayağa kalktığımda.
Ve gerçekten güzel bir histi.