The Gods Love Nubia

Bir grup çocuk sahnenin en önüne kadar acı içinde yürüyor.
Üstleri başları yırtık pırtık, suratları hüzün dolu; elleriyle, kalan son güçleriyle size uzanıyorlar.
Nubia halkı, oditoryum'un ortasında özgürlükleri için haykırıyorlar...

Işıklar kapanıyor.
İlk perde sona erdi.

***

Geçen sene müzikale katılırken sene sonunda ortaya çıkacak şeyden,
Olacağım şeyden haberim bile yoktu.

Afrika dansı öğreneceğimden mesela, haberim bile yoktu...
Ya da kıyafetlerimizin eski ve pis gözükmesi için okulun bahçesinde çamur eşeleyeceğimizden...

Pazartesi provaları...
Bizden çok daha mükemmel dans eden yönetmenimizin arkasında bir grup şapşal kız.
Çarşamba probaları...
Pamuk yanaklı müzik hocamızın bizlere bir şeyler öğretmeye çalışışı.
Gittikçe artan, yoğunlaşan ve yoruculaşan provalar...

Küçük küçük gruplar ve onların bu bitkinlikle bir araya gelişleri.

Her şey üç günlük bir telaş için.
Üç gün boyunca kapanmayacak ışıklar için.

Soyunma odasında herkesin herkese makyaj yapması için.
Seyirciler kapıların dışında beklerken içeride "dubiday dubiday" ses açmak için.
O pis kıyafetleri giymek için.
Şarkı aralarında kıyafet değiştirmek için merdivenlerden koşuşturmak için.

O sahneye çıkmak için.
O şarkıları söylemek için.

Sahnedekilerden büyülenmek yerine, sahnedeki büyünün parçası olabilmek için.

İnsanların aslında ne kadar tedirgin olduğunu görebilmek ve kulise girerken kulaklarına "Çok iyiydi!" diye fısıldayabilmek için...

Hayatımızdaki en renkli anılardan bir tanesine sahip olmak için.


Şimdi ne zaman koridorda "Aiiida, Aiiida" diye çığırsam, birilerinin dönüp benimle beraber iç çekeceğini biliyorum.
İşte hepsi bunun için...