(How I feel) Here

I've tried but I couldn't find any warning of you dear

Bitmeyen yenilikler silsilesinin içinde insan gerçekten çok kolayca kaybolur.

It's hard to make out any sense of how I feel here

Alışveriş listelerinden, ödev listelerine; terim post-itlerinden, buluşma post-itlerine; yıkanacak bulaşıktan, yıkanacak çamaşıra; transpoze edilecek parçadan, kurulacak yedililere koştururken insan nerede olduğunu unutur.

All I know, is that my days go on and on without you here,
without you here

Ta ki oda arkadaşınız yan masanızda ağlamaya başlayana kadar.

My days go on and on without you here,
without you here

Siz kulaklıklarınızın altında "chord progression"larınızla uğraşırken durumu kurtarmak için geç kalmışsınızdır bile.

I beg your pardon, love
But you've interrupted me

Yemekhanelerden plastik çatal-bıçak, kahve dükkanlarından şeker cepleyerek hayatınızı sürdürme çabalarınızın anlamsızlığı, işte o sırada ortaya çıkar.

And the sad song that's played
Like a drum inside of me

Daha yeni başladık.
Daha beş hafta oldu.
Daha yeni, yeni bir derse başladım.
Daha ilk sınavıma girmedim.
Daha ilk sevgilimle tanışmadım.
Daha yeni başladık.

My, my what a fool am I, for allowing this to be
But this fool cannot ignore the light when he sees you

İnsan gerçekten çok kolayca kaybolabiliyor.

And my days go on and on without you here
without you here

Ta ki kendisi gibi kaybolmuş birisi, kaybolduğunu fark edene kadar, kaybolduğunu bile fark etmeden üstelik.

And my days go on and on without you here
without you here

Uzaktayız. Tek bir noktadan değil, birkaç noktadan uzaktayız.

And my days go on and on without you here
without you here

Bu noktalar başlangıç noktaları bile değil üstelik.
Kendi yerçekimleriyle kalplerimizi çekiştiren gezegenler gibi.

And my days go on and on without you here
without you

Boşlukta, kocaman, pasparlak, ama uzakta gezegenler.

Here..

Bizler de kendi küçük gezegenimizde gibi.

Without you here

Çayı özlemedim mesela.

Without you here

Ama kahvaltıyı özledim, beraber çıkılan, babamın iki kaşıktan fazla reçel yediğinde annemin sinirlendiği türden kahvaltıyı.

Without you here

(Greg Laswell)

Stage 1: Homesickness

or so I've been told.

Evet efendim.
Buradayım.
Çılgın heyecanlar, karın ağrıtan stresler, ellerimle yazıp postaladığım - cevap alamadığım mektuplar, başvurular, formlar, sayfalarca formlar, neden istiyorsun?lar, gelince ne yapacaksın?lar, ne katacaksın?lar, şarkılar, notalar, transpozeler, 20 dakikalık aralarda 40 dakikalık kayıtlar, lütfenler, teşekkür ederimler, inanamıyorumlar, oley!ler, oh be!ler, vay be!ler...

Hepsi bunun içindi.
Kaybolmanın saniyeler süreceği, bulunmanın yıllar alacağı bir şehir.
Müzik, sonsuz müzik, her yerden herkesten akan müzik.
Hiç görmediğin giysiler, hiç görmediğin kıyafetler, hiç görmediğin insanlar, hiç görmediğin binalar, hiç görmediğin, göremeyeceklerin.
Mavi iş seloteypiyle yapıştırılmış kırık masa lambası.

Mavi iş seloteypiyle yapıltırılmış kırık masa lambasının yalnızlığı.
Zincirleme ad tamlaması.

Bu kadar zor olacağını düşünmemiştim.
Annemi yolculayacağım günün gözlerimin kurumadığı bir gün olacağını düşünmemiştim.
13 yaşında hiç tanımadığım bir kızın halimi görüp bana sarılacağını hiç düşünmemiştim.
Hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim. Her yerimden çaresizlik akıyormuş gibi.

İnsan hayal kurarken bunları düşünmüyor.
Sanırım kendinden büyük hayaller kurup gerçekleştiğinde benim kadar afallayan biri daha yoktur.

Tanıdık seslerle evin yolunu tutuyorum - zihnimde.

"I'm standing at the firing line
Too scared to jump to leave behind
The lights go down and there's nowhere left to hide
Into the great unknown!"
- Travis

"How We Met" #2: The Civil Wars

Joy Williams, 29

A singer and songwriter, Williams was born in Michigan but grew up in northern California. She had always sung in church and, at 18, moved to Nashville to record gospel albums and write songs for other artists before forming the double-Grammy-winning duo the Civil Wars with John Paul White. She is married to Nate, and is expecting her first child in June.

We met in 2008 at what, in Nashville, is known as a "writing camp", a gathering of songwriters for the purpose of writing radio singles for a band that didn't even have a name at that point. I thought it was going to be a waste of time, but my publisher wanted me to go, so I said OK.

It was literally a drawing of straws to see which songwriters would be put into which room together, and by the time I got there the straws had been drawn. I was like, "OK, I'm going into this room with somebody named John Paul White." I had no idea what I was walking in to.

After about half an hour of getting-to-know-yous, he started plucking at the guitar. In Nashville, it's not uncommon to harmonise with someone but what was strange was that when he started singing it was like I knew where he was going to go before he went there – it tightened my stomach and made me pay attention.

I really needed that moment in my life. I was fried from the solo experience; fried from writing lacklustre pop songs. But meeting John Paul brought this weird feeling of falling in love with music again.

Thankfully, I married a very confident man with whom I have a great deal of trust, so when after the session I went back and said, "I met this guy today," it didn't ruffle him. He has a lot of years of experience in the music industry and he said, "Well, if you like writing with him, keep writing with him, and who knows where it will lead." My husband is now our manager and travels with us full-time. It feels like the best of both worlds.

John Paul is like family – we can get on each other's nerves but that's part of it. One of the many things I enjoy about him is that he's so very grounded in the sense of he knows what he wants to do. I tend to overanalyse and he's good at simplifying. There is a healthy tension involved in the creative process but, because we're not in a romantic relationship, we can be brutally honest and not worry about not talking to each other over dinner.

John Paul White, 39

A singer and songwriter, White grew up in Alabama and played in a range of rock bands while working at menial jobs and studying for a music degree. He is married to Jenny and has three children.

I was being paid just enough, writing songs for other artists, to get by when my publisher told me to go to this writing session. I was so burnt out, I'm still not sure why I went, as I had no reservations about cancelling things at that time.

I was in this room with the other person who was in our group, Greg Becker. I'd written some songs with him before, so I was sitting there thinking, "At least I'm not in a room with two strangers." Then Joy walked in; we both peppered her with questions and it soon became clear she had the same kind of story and that none of us really wanted to be there.

When we started singing together, there was this weird click; it was like there was a dance going where I knew I could lead her but she could lead me, too.

We immediately made another appointment to write at her house. That day it was just the two of us and we wrote "Falling", which is on our album. We were both like, "Who cares what or who this song is for; this is really cool." So we went into the studio to record it. I played the result to a close friend and she said: "She's the female you, vocally," and I totally understood what she meant. I still wasn't sure what was going to happen but I thought to myself, "From now on, she's going to sing everything that I write."

It's total yin and yang. We feed off each other – she's a bit more outgoing, more extrovert and being Californian she's forced me to be more health-conscious and to take more care of myself.

But there's things that she's interested in that I don't want to be anywhere near and vice versa. My give-a-shit bar is really low but Joy will be there to say, "John have you answered that email?" or "Are you sure you're going to wear that?"

It's hard for me to be away from my family. I've been married 13 years and my wife and kids are in Alabama, as they need to be near her support network as I'm away so much. Joy's husband, on the other hand, is a huge contributor to what we do, and when I see those two together on tour sometimes I have to admit I want to punch them both in the face. But they are mindful of my situation and understand what I go through on the road. And when I get to phone my wife and tell her, "We have a top 10 record, or we just did BBC Breakfast," it makes it easier for her to change that next diaper and understand why I'm not there.

[Simmy Richman - 18.03.2012 - http://www.independent.co.uk/news/people/profiles/how-we-met-joy-williams--john-paul-white-7574200.html ]

***

Bu tanışma hikayesi bana ait değil. Kurgusal da değil. Gerçek. Ve büyüleyici bir sadeliğe sahip.

Tıpkı bu iki harika insanın yaptıkları harika müzikler gibi...

Half A Brain.

LEFT BRAIN

I am the left brain.

I am a scientist. A mathmatician.

I love the familiar. I categorize. I am accurate. Linear.

Analytical. Strategic. I am practical.

Always in control. A master of words and language.

I am order. I am logic.

I know exactly who I am.

RIGHT BRAIN

I am the right brain.

I am creativity. A free spirit. I am passion.

Yearning. Sensuality. I am the sound of the roaring laughter.

I am movement. Vivid colors.

I am the urge to paint on an ampty canvas.

I am boundless imagination. Art Poetry. I sense. I feel.

I am everything I want to be.

(Am I though? Am I?)

Blog

Bazen bu blog'u kimsenin okumadığını düşünüyorum.
Arada bir Mavi bakıyordur muhtemelen, arada bir de Kuşburnu.
Kafasına eserse Ördek bakıyordur ama o kadardır yani.

M okumayı çoktan bıraktı mesela, biliyorum. Yazmayı da bırakmadığını nadiren atıp, beni yine benden alan iletilerinden biliyorum...

Kimselerin bakmadığını bildiğim için, çok da yazasım gelmiyor doğrusu.
Ama sırf o okumuyor diye, dilediğim gibi ona yazabiliyorum. O da başka türlü bir rahatlık işte.
Kimsenin bakmadığını bildiğinde çılgın gibi dans etmek gibi.

Mavi

Blogumdaki yazıları okuyup bazen telaşla çoğu zaman da merakından beni ayrıntıları almak üzere sorguya çeken bıdık mavi;

seni çok seviyorum.

Yazmadığımız Hikayeler

Etrafımdaki boşluğu dolduran bir şeyler var.

Fikir ve duygular ve hikayeler ve kelimeler ve sesler ve ışıklar ve dahası.

İfade gücümü kaybediyor gibi hissediyorum kendimi.

Eskiden fikirlerimi kelimelere dökmeyi çok iyi beceriyordum.

Ne oldu, ne değişti hiç bir fikrim yok.

Sadece tekrar yazı yazabilmek istiyorum...

Sanırım ertelediğim diğer herşeyin yanında bir de kendimi ifade etmeyi erteliyor olmam doğru değil...

Jelibom!

Beraber olmak ne güzel...
Bir kaç ay sonra o kadar çok fazla insanı özlüyor olacağım ki; ve bu düşünce şu an bana fazlasıyla uzak.
Çünkü bazılarını bir kaç hafta, bir kaçını geçtiğimiz şu iki üç günde gördüm.
Sohbet ettik, güldük, eğlendik..
Sarıldık,
Vedalaştık..
Beraber olmak ne kadar güzelmiş...


***


"- Just forget about the miracles, Zia. They don’t mean a thing.
- Everybody in camp can do that but me.
- Hey, give yourself a break, man.
- I’m dying to do one. Just a small one, even if it’s stupid.
- Here’s the deal. As long as you want it so bad, it’s not gonna happen. The only way it’s gonna work is if it doesn't matter. You know what I’m saying?
- I don’t know. I guess. I don’t know. It just doesn’t make any sense to me.
- It will. It will."
(Wristcutters: A Love Story)

Cam Kenarı

Outtake - 324/365: It's Out There
Originally uploaded by [ embr ]

Hayatımda sadece bir kaç defa uçağa bindim.
Ama her bindiğimde birşekilde cam kenarını kapmayı becerebildim.
Cam kenarında olmalıydım.

Emniyet kemerleri takılsın işareti verildiğinde ben de kendimi dışarıyı izlemek üzere hazırlardım.
Uçağın pisti sakin sakin gezişini izler, kendi içimde "hadi kalkalım artık" diye düşünürdüm. Ve sonunda uçak tamamiyle yerden kalkardı. Sanki benim ayaklarım yerden kesilmiş gibi olup karnım gıdıklanırken arkada bıraktıklarımızı izlerdim. Pistin, çevredeki arabaların küçülmesini; onlar küçüldükçe o ufak uçak penceresindeki ovale katılan diğer evleri...
Sonunda her biri birer noktaya dönüşür; ve uçağın kalktığı o sonsuz gri artık yeşil ve sarılarla dolu bir resimde ufak bir noktadan ibarettir.
Egzosun, dumanın mahvettiği maviden eser kalmamıştır.
Masmavi bir denizde ve beyaz köpüklerin arasında kalır insan.
Anlam kazandırmaya çalıştığınız, şekillerinde gerçeklik aradığınız bulutlar ayalarınızın altındadır işte...
Ben gözlerimi kırpmadan, saatlerce bulutların üzerinde gezerdim.
Uçak inişe geçtiğindeyse o bir kaç saatliğine yukarıdan izlediğim dünyaya yeniden ayak basacak olmanın garip duygusu sarardı içimi.
-Tabii kulağım tıkanmın ve beni tamamen felç etmemişse.-
Sarılar ve yeşiller kaybolur; önce küçük evler görüş alanını terk eder, sonra çevredeki boş binalar; ve her şey eski haline, o boş griye döner.
Uçak salınarak pistte durması gereken yere gider ve...
Ve ayrıldığım yerden uzakta ama bıraktığınm her şeyin yanında buluverirdim kendimi...

Mavi bir sonraki yolculuğunuza kadar sizleri orada bekleyecektir.
Şekilsiz bulutların yanında,
Yukarıda.