Olmadığında

Beklenenden çok daha güzel geçen bir konseri ve büyük bir hayranlık duyduğum bir insandan içten bir tebrik almayı,
ancak bu şekilde dengeleyebilirdin evren.
Hatta bırak dengelemeyi, dengeyi ancak bu kadar nefis tersine çevirebilirdin.

İstediğim şeyi hak edip etmediğimi bilmemek, şimdiye dek bulunduğum en çaresiz durum.
İstediğim şeyi yalnızca istemek için bile yeterince iyi olup olmadığımı bilmemek.
Ve tüm bu ikilemleri ortadan kaldıran "hiç".

Çok nadiren bir şeyleri gerçekten isteyen,
Tutkularını belirli bir yönde yoğunlaştırmış,
İşte bu yüzden de bir şeyi arzuladığında onu bütün kalbi ve ruhunun her parçasıyla arzulayan bir insanım.
Ve işte bu yüzden gerçekten istediğim şeyler olmadığında bütün kalbim ve ruhumun her parçası çürüyormuş gibi hissediyorum. Sanki dünyanın sonuymuş gibi.

Halbuki değil.
Ama bunu algılayabilecek, kabul edebilecek ve devam edebilecek bir kalbim ve ruhum kalmamış oluyor.
Yalnızca birkaç gün için.
Ama yine de.