Denizden bir kaç adım uzaktaki şezlonglardan bir tanesinde uzanıyorum.
Gözlerimi gökyüzünden ayırmadan iPod'umdaki müzikleri dinliyorum.
Başka bir yerde, hele İstanbul'da bu kadar yıldızı bir arada görmeniz sanırım imkansız.
Jason'ın öğrettiği kadarıyla büyük ayıyı arıyor, sonra vazgeçip nasıl bu kadar uzak olup bu kadar parlak olabildiklerine şaşarak izlemeye devam ediyorum.
Ve işte nefis bir şey oluyor tam o sırada.
İçlerinden bir tanesi daha da çok parlıyor; sağa doğru incecik bir çizgi bırakıp, tekrar -son kez- sönüyor..
Gece 01.18.
Daha önce hiç bir yıldızın kaydığını görmediğimi itiraf etmeliyim.
Ve gördüğüm en güzel, en zarif ve büyüleyici şeylerden bir tanesiydi sanırım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder