Şu bloga girip, yeni ileti kutucuğuna tıklayıp, ekrana boşboş bakmaktan inanın yoruldum.
İstanbul'un bir ucundan öbür ucuna seyahatlerin sıradan olduğu hayatımda, bindiğim her taşıtta, kulağımda yeşil kulaklıklarım milyonlarca şey düşünüyorum.
Her yolculukta şuraya yazacak milyon tane malzeme buluyorum.
Gelin görün ki, popomu yeşil sandalyeme koyup da bu ekranı açtığımda hepsi yok oluyor.
***
Hatırı sayılır bir süredir kesintisiz bir biçimde mutlu kalmayı başardım.
Dün bu uzun aradan sonra ilk defa tüm hayat enerjimin çekilir gibi olduğunu hissettim.
Bugün toparlıyorum. Bugün kızgın değilim. Bugün sakinim.
"Garip" zamanlar.
***
Kafanızdaki her türlü soruyu cevaplama yetisine sahip birisini arıyorsanız sualinizi şu sağ taraftaki pembe kutucuğa yazabilirsiniz bu arada. Bunu hiç söylemediğimi fark ettim.
***
"Why don't you save me
If you could save me
From the ranks of the freaks, who suspect they could never love anyone."
-Aimee Mann
(dinle)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder