Bugün buraya gelip mutluluktan ölerek "Oleleley" yazmak istiyordum.
Ama bunun yerine bugün burada geleceğimi sorguluyorum.
Ne yazık ki haftalardır heyecan yaptığım ve gerçekleşmesini umduğum şey olmadı.
Çok küçük şeylerden mutlu olan bir insanım, evet.
Buna karşın çok nadiren bir şeyler için "gerçekten" heyecanlanıyorum.
Ve o kadar nadir oluyor ki; o heyecanlanmaya değer bulduğum şey herneyse bütün kalbimle gerçekleşmesini umut ediyorum.
Öyle büyük bir hevesten bahsediyoruz ki; içimde başka hiçbir şeye yer kalmıyor.
Ve öyle büyük bir heveski; bu heves kırıldığında benim içim de bomboş oluyor.
Şu an kendimi nasıl hissettiğimi tarif edebileceğimi sanmıyorum.
Muhteşem bir pazar olması gerekiyordu bu pazar.
Ve bir anda sıradan bir pazar oluverdi. Hatta iğrenç bir pazar belki de.
Yapmam gereken bi ton iş var; bitirmem gereken ödevler vesaire; ve ben buna hazırlıklı değildim.
İçimden hiçbir şey yapmak da gelmiyor.
Belki de artık evrenin bu huyuna alışmanın vakti gelmiştir. Belki daha düşük dozlarda umut etmeyi öğrenmem gerekiyordur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder