Özlem

Bazen "onu" özlüyorum, bazen "diğer onu" özlüyorum, bazen "diğer diğer onu" özlüyorum.
Bazen hiç olmamış birini özlediğimi düşünüyorum.
Bazen bu öznesiz özlem içimde büyüyor, boğazımı sıkıyor, başımı ağrıtıyor, kalbimi yoruyor.
Bazen bu özlem yüzünden şarkılar olmayan bir özneye yazılmış gibi geliyor.
Oysa ki yok,
Oysa ki hiç olmadı.
"O" da değil, "diğer o" da değil, "diğer diğer o" da değil.
Hiç olmayan birisi için çaresizliğe düşüyorum, hiç olmamış birisi üzüyor beni.
Hiç olmamışken bu kadar üzebiliyorsa, olduğunda ne halde olacağım diyorum bazen.
Olmayışının beni bu kadar üzdüğünü hatırlıyorum sonra.
Sonra burada olmadığı için özlüyorum.
Burada olmadığı için "onu" özlediğimi sanıyorum. "Diğer onu". "Diğer diğer onu".
Dönüp duruyor.
Ben bu manasız özlemin, olmayışın içinde
yok oluyorum.