işte böyle...
26.12.11
"C'est Noel"
Champs Elysees sokaklarında küçük Noel tezgahlarının bittiği yerde, ortalama bir kalabalıkla Jeff Buckley'nin tarzıyla Hallelujah söyleyen bir sokak müzisyeni gerçekten çok tatlı oluyor.
Ama bir sonraki şarkıya geçip, She Will Be Loved söylerken, içine çöp ve eski metal parçaları doldurduğu alışveriş arabasını itekleyerek müzisyenin yanına gelen evsiz adamın muhteşem bir ritim duygusuyla iki eski bagetle şarkıya eşlik edişi ciddi anlamda büyüleyici oluyor.
Müzik, gerçekten her yerde.
Ve hepimiz, eğer kendimize izin verirsek, onun bir parçası olabiliyoruz.
Adamı izlerken kendimi alıkoyamadığım bir düşünce vardı ki, beni hem kendi geleceğim hem de yaşadığım toplumun geleceği için telaşlandırdı: Bir zamanlar belki de gerçekten yetenekli bir müzisyen olan bu adam, şimdi açtı ve sokaklardaydı. Ne kadar yetenekli olduğunun, ve doğaçlamaya olan kabiliyetinin bir grup turist dışında -yanındaki "müzisyen için bile, çünkü daha sonra onu yanından kovdu- kimse için bir önemi yoktu...
Umarım orada olan diğer insanlar da bu sıradışı adamdan benim kadar ilham almışlardır...
Belki döndüğümde çektiğim video'yu buraya koyarım.
Şimdilik kutlayan ve kutlamayan herkese mutlu Noeller.
Ama bir sonraki şarkıya geçip, She Will Be Loved söylerken, içine çöp ve eski metal parçaları doldurduğu alışveriş arabasını itekleyerek müzisyenin yanına gelen evsiz adamın muhteşem bir ritim duygusuyla iki eski bagetle şarkıya eşlik edişi ciddi anlamda büyüleyici oluyor.
Müzik, gerçekten her yerde.
Ve hepimiz, eğer kendimize izin verirsek, onun bir parçası olabiliyoruz.
Adamı izlerken kendimi alıkoyamadığım bir düşünce vardı ki, beni hem kendi geleceğim hem de yaşadığım toplumun geleceği için telaşlandırdı: Bir zamanlar belki de gerçekten yetenekli bir müzisyen olan bu adam, şimdi açtı ve sokaklardaydı. Ne kadar yetenekli olduğunun, ve doğaçlamaya olan kabiliyetinin bir grup turist dışında -yanındaki "müzisyen için bile, çünkü daha sonra onu yanından kovdu- kimse için bir önemi yoktu...
Umarım orada olan diğer insanlar da bu sıradışı adamdan benim kadar ilham almışlardır...
Belki döndüğümde çektiğim video'yu buraya koyarım.
Şimdilik kutlayan ve kutlamayan herkese mutlu Noeller.
18.12.11
Happy As Default
To change.
For a while now, I've been thinking about this.
Wondering, how it would have been, if God, though I have no belief in him lately, had asked me to help him create me. How it would have been to have a say on who I was going to be.
Most of the time, I have a clear vision of what should be, and should not be. A twisted, subjective, painful vision. There are things I hate to be, yet I am, and I cannot help it. I am who I am. My hormones, my experiences, my subconcious desires, everything that makes me, me, has taken over.
My mind, thinks, all by itself, somewhere up there.
My heart, beats, all by itself, somewhere in there.
I know them, I hear them, they hear me, yet we are helpless, against all of that's going on.
Sometimes, I love being me. Because I know me, I learned to be me, I had all this time to make a better me, and I would not be as good with anybody elses mind and body. I would despise a foreing heart. I would rather die.
But sometimes, and it's those times, being me is so hard. It's inexplicable. And it's my fault. My problem. My twisted, subjective, painful vision, that makes me think I know what should be and should not be.
I don't know shit, yet it makes me feel like I do. It messes up my mind, crushes my heart.
And if I were there, with Him, I would not let Him do this to me.
I would make me, as somebody I would want to be.
Someone who can let go of things.
Someone who knows what she is doing.
Someone happy, as default.
M, I wish you could have been me, for a day, and see how amazing you were.
For a while now, I've been thinking about this.
Wondering, how it would have been, if God, though I have no belief in him lately, had asked me to help him create me. How it would have been to have a say on who I was going to be.
Most of the time, I have a clear vision of what should be, and should not be. A twisted, subjective, painful vision. There are things I hate to be, yet I am, and I cannot help it. I am who I am. My hormones, my experiences, my subconcious desires, everything that makes me, me, has taken over.
My mind, thinks, all by itself, somewhere up there.
My heart, beats, all by itself, somewhere in there.
I know them, I hear them, they hear me, yet we are helpless, against all of that's going on.
Sometimes, I love being me. Because I know me, I learned to be me, I had all this time to make a better me, and I would not be as good with anybody elses mind and body. I would despise a foreing heart. I would rather die.
But sometimes, and it's those times, being me is so hard. It's inexplicable. And it's my fault. My problem. My twisted, subjective, painful vision, that makes me think I know what should be and should not be.
I don't know shit, yet it makes me feel like I do. It messes up my mind, crushes my heart.
And if I were there, with Him, I would not let Him do this to me.
I would make me, as somebody I would want to be.
Someone who can let go of things.
Someone who knows what she is doing.
Someone happy, as default.
M, I wish you could have been me, for a day, and see how amazing you were.
9.12.11
4.12.11
30.11.11
Smile
Burayı boşluyormuş gibi hissediyorum bazen; ama inanın anlatacak bir hikayem yok uzun bir süredir.
Herşey anlık.
Her duygu kısacık.
Yeni bir anı oluşturmuyorum, yeni bir duygu bulmuyorum.
İnsanlar beni şaşırtmaya devam ediyorlar ama şaşkınlıklarım da kısacık sürüyor.
Küçük kareler halinde yaşıyorum günleri, kareler birbirine karışıyor.
Canımı sıkan bir şey var birkaç gündür ama onu kimsenin görmeyeceği bir kağıda dahi yazmıyorum. Kendi kendime bile anlatmıyorum. Bırakıyorum kafamda dönsün diye. Dönüp duruyor o da. Kızıyorum, üzülüyorum.
"Ne büyük hayalkırıklığı" diyorum kendi kendime.
"Yok değildir, abartma" diyorum sonra.
Cesaretlenmiştim birkaç hafta önce, bir kağıda yapmak istediklerimi yazmıştım.
Eve her geç gelişimde, her yorgun akşamüstü, her uyuyakaldığım gece inancımı biraz daha yitiriyorum.
Çok gülüyorum gerçi.
Mutlu gözüktüğüm su götürmez bir gerçek.
Elimden geldiğince çok gülüyorum.
İnsan güldüğü zaman mutlu olur, diyorlar. Ben pek emin olamıyorum.
Janelle Monae - Smile
Powered by mp3ye.eu
Herşey anlık.
Her duygu kısacık.
Yeni bir anı oluşturmuyorum, yeni bir duygu bulmuyorum.
İnsanlar beni şaşırtmaya devam ediyorlar ama şaşkınlıklarım da kısacık sürüyor.
Küçük kareler halinde yaşıyorum günleri, kareler birbirine karışıyor.
Canımı sıkan bir şey var birkaç gündür ama onu kimsenin görmeyeceği bir kağıda dahi yazmıyorum. Kendi kendime bile anlatmıyorum. Bırakıyorum kafamda dönsün diye. Dönüp duruyor o da. Kızıyorum, üzülüyorum.
"Ne büyük hayalkırıklığı" diyorum kendi kendime.
"Yok değildir, abartma" diyorum sonra.
Cesaretlenmiştim birkaç hafta önce, bir kağıda yapmak istediklerimi yazmıştım.
Eve her geç gelişimde, her yorgun akşamüstü, her uyuyakaldığım gece inancımı biraz daha yitiriyorum.
Çok gülüyorum gerçi.
Mutlu gözüktüğüm su götürmez bir gerçek.
Elimden geldiğince çok gülüyorum.
İnsan güldüğü zaman mutlu olur, diyorlar. Ben pek emin olamıyorum.
Janelle Monae - Smile
Powered by mp3ye.eu
25.11.11
The Egg
By: Andy Weir
You were on your way home when you died.
It was a car accident. Nothing particularly remarkable, but fatal nonetheless. You left behind a wife and two children. It was a painless death. The EMTs tried their best to save you, but to no avail. Your body was so utterly shattered you were better off, trust me.
And that’s when you met me.
“What… what happened?” You asked. “Where am I?”
“You died,” I said, matter-of-factly. No point in mincing words.
“There was a… a truck and it was skidding…”
“Yup,” I said.
“I… I died?”
“Yup. But don’t feel bad about it. Everyone dies,” I said.
You looked around. There was nothingness. Just you and me. “What is this place?” You asked. “Is this the afterlife?”
“More or less,” I said.
“Are you god?” You asked.
“Yup,” I replied. “I’m God.”
“My kids… my wife,” you said.
“What about them?”
“Will they be all right?”
“That’s what I like to see,” I said. “You just died and your main concern is for your family. That’s good stuff right there.”
You looked at me with fascination. To you, I didn’t look like God. I just looked like some man. Or possibly a woman. Some vague authority figure, maybe. More of a grammar school teacher than the almighty.
“Don’t worry,” I said. “They’ll be fine. Your kids will remember you as perfect in every way. They didn’t have time to grow contempt for you. Your wife will cry on the outside, but will be secretly relieved. To be fair, your marriage was falling apart. If it’s any consolation, she’ll feel very guilty for feeling relieved.”
“Oh,” you said. “So what happens now? Do I go to heaven or hell or something?”
“Neither,” I said. “You’ll be reincarnated.”
“Ah,” you said. “So the Hindus were right,”
“All religions are right in their own way,” I said. “Walk with me.”
You followed along as we strode through the void. “Where are we going?”
“Nowhere in particular,” I said. “It’s just nice to walk while we talk.”
“So what’s the point, then?” You asked. “When I get reborn, I’ll just be a blank slate, right? A baby. So all my experiences and everything I did in this life won’t matter.”
“Not so!” I said. “You have within you all the knowledge and experiences of all your past lives. You just don’t remember them right now.”
I stopped walking and took you by the shoulders. “Your soul is more magnificent, beautiful, and gigantic than you can possibly imagine. A human mind can only contain a tiny fraction of what you are. It’s like sticking your finger in a glass of water to see if it’s hot or cold. You put a tiny part of yourself into the vessel, and when you bring it back out, you’ve gained all the experiences it had.
“You’ve been in a human for the last 48 years, so you haven’t stretched out yet and felt the rest of your immense consciousness. If we hung out here for long enough, you’d start remembering everything. But there’s no point to doing that between each life.”
“How many times have I been reincarnated, then?”
“Oh lots. Lots and lots. An in to lots of different lives.” I said. “This time around, you’ll be a Chinese peasant girl in 540 AD.”
“Wait, what?” You stammered. “You’re sending me back in time?”
“Well, I guess technically. Time, as you know it, only exists in your universe. Things are different where I come from.”
“Where you come from?” You said.
“Oh sure,” I explained “I come from somewhere. Somewhere else. And there are others like me. I know you’ll want to know what it’s like there, but honestly you wouldn’t understand.”
“Oh,” you said, a little let down. “But wait. If I get reincarnated to other places in time, I could have interacted with myself at some point.”
“Sure. Happens all the time. And with both lives only aware of their own lifespan you don’t even know it’s happening.”
“So what’s the point of it all?”
“Seriously?” I asked. “Seriously? You’re asking me for the meaning of life? Isn’t that a little stereotypical?”
“Well it’s a reasonable question,” you persisted.
I looked you in the eye. “The meaning of life, the reason I made this whole universe, is for you to mature.”
“You mean mankind? You want us to mature?”
“No, just you. I made this whole universe for you. With each new life you grow and mature and become a larger and greater intellect.”
“Just me? What about everyone else?”
“There is no one else,” I said. “In this universe, there’s just you and me.”
You stared blankly at me. “But all the people on earth…”
“All you. Different incarnations of you.”
“Wait. I’m everyone!?”
“Now you’re getting it,” I said, with a congratulatory slap on the back.
“I’m every human being who ever lived?”
“Or who will ever live, yes.”
“I’m Abraham Lincoln?”
“And you’re John Wilkes Booth, too,” I added.
“I’m Hitler?” You said, appalled.
“And you’re the millions he killed.”
“I’m Jesus?”
“And you’re everyone who followed him.”
You fell silent.
“Every time you victimized someone,” I said, “you were victimizing yourself. Every act of kindness you’ve done, you’ve done to yourself. Every happy and sad moment ever experienced by any human was, or will be, experienced by you.”
You thought for a long time.
“Why?” You asked me. “Why do all this?”
“Because someday, you will become like me. Because that’s what you are. You’re one of my kind. You’re my child.”
“Whoa,” you said, incredulous. “You mean I’m a god?”
“No. Not yet. You’re a fetus. You’re still growing. Once you’ve lived every human life throughout all time, you will have grown enough to be born.”
“So the whole universe,” you said, “it’s just…”
“An egg.” I answered. “Now it’s time for you to move on to your next life.”
And I sent you on your way.
Evrencikler
Bu yazılara olabildiğince klasik başlamamaya çalışsam da; bazen olmuyor. O yüzden az sonra gelecek olan sıkıcı başlangıç için şimdiden özür dilerim.
Paslanmışlığıma verebilirsiniz.
Hayat hiçbir, hiç kimse için kolay olmadı.
İnsanların ayarı oturmamış varlıklar olduğunu düşünüyorum. Hala "ilerlemeye" devam ediyoruz. Buradaki ilerleme tırnak içinde çünkü ilerlemekten kastım yalnızca olumluya doğru olan ilerleme değil; aynı zamanda olumsuza doğru olan ilerleme.
Son zamanlarda fark ediyorum ki; zor olan insan olmak değil.
Başka insanların da yaşadığı bir evrende insan olmak.
En küçük ayrıntısına kadar bize ait olduğunu düşündüğümüz bir evrende yaşıyoruz.
Yaşadığımız her şey bize ait. Zaman bizim bildiğimiz kadarıyla akıyor. Gördüğümüz, duyduğumuz, dokunduğumuz kadarını biliyoruz; ve evren bunlardan oluşuyor.
Evren bizden ibaret.
En azından bizim için.
Her insan için, bu böyle.
İşte bu yüzden aslında tek olan bu evrende milyonlarca küçük evrencik var olmaya çalışıyor.
Her insanın kendine ait olan dünyası, birbirinin yanından geçiyor, çakışıyor, birleşiyor...
Kendi evrenimizle o kadar meşgul oluyoruz ki; çevremizde gezinen başka evrenlerin olabileceğini unutuyoruz.
Bizim kendi evrenimizde olduğumuz kadar, yanımızdan geçen bu kişinin ne kadar önemli olduğunu.
Doğruları ve yanlışları onun belirlediği koca bir evren olduğunu.
Bizimkisinden çok farklı.
Bu haftanın çıkarımları da böyle...
17.11.11
Küçük notlar halinde
Yazılarımda kelimelerimi azaltmam söylendi.
"Çok kelime kullanmak, sanat değildir" dedi bunu söyleyen kişi.
Shakespeare'e de gidip, devrik cümle kurma dediler mi acaba?
"Kelimelerin yerini kafana göre değiştirmek, sanat değildir" demiş olabilirler mi?
***
Kendimi küçük kayıt cihazımla kayıt yapmaya vermiş durumdayım.
Tek sorunum hiçbir kayıdın tam anlamıyla temiz olmayışı. Cihazın kendi pıt pıtı ve cızırtısı bir yana; abimin skype konuşmaları uğultular halinde yaptığım her kayıtta duyulabiliyor.
Güzel bir şeyler kaydedebildiğimde arkadan "ıouoısoauouoauıo" diye sesler geldiğini duyunca çıldırıyorum.
Odama izolasyon talep ediyorum.
***
Eskiden küçüklerle iyi anlaştığımı zannederdim.
Şimdilerde bundan şüphelerim var.
***
Genel ruh halim oldukça sakin ve neşeli olsa da -sanırım ergenliğin son demlerinin bir getirisi olacak- arada ciddi anlamda kötü hissedebiliyorum kendimi. Bu konuda ne yapabiliriz inanın bilmiyorum.
Sürekli uykum var.
Bulduğum her fırsatta uyuyorum. (Evet saat 11 olmak üzere, yine de.)
20 dakikalık kestirmemde bile kabus görebiliyorum artık. Böyle bir ağır uyku hali...
***
Paris'e gideceğim. Bilmeyenlere duyurulur.
Kendime bir dünya haritası almanın vakti geldi. Mantar panoya asıp renkli toplu iğnelerle gittiğim yerleri işaretlemeye başlayabilirim bence?
"Çok kelime kullanmak, sanat değildir" dedi bunu söyleyen kişi.
Shakespeare'e de gidip, devrik cümle kurma dediler mi acaba?
"Kelimelerin yerini kafana göre değiştirmek, sanat değildir" demiş olabilirler mi?
***
Kendimi küçük kayıt cihazımla kayıt yapmaya vermiş durumdayım.
Tek sorunum hiçbir kayıdın tam anlamıyla temiz olmayışı. Cihazın kendi pıt pıtı ve cızırtısı bir yana; abimin skype konuşmaları uğultular halinde yaptığım her kayıtta duyulabiliyor.
Güzel bir şeyler kaydedebildiğimde arkadan "ıouoısoauouoauıo" diye sesler geldiğini duyunca çıldırıyorum.
Odama izolasyon talep ediyorum.
***
Eskiden küçüklerle iyi anlaştığımı zannederdim.
Şimdilerde bundan şüphelerim var.
***
Genel ruh halim oldukça sakin ve neşeli olsa da -sanırım ergenliğin son demlerinin bir getirisi olacak- arada ciddi anlamda kötü hissedebiliyorum kendimi. Bu konuda ne yapabiliriz inanın bilmiyorum.
Sürekli uykum var.
Bulduğum her fırsatta uyuyorum. (Evet saat 11 olmak üzere, yine de.)
20 dakikalık kestirmemde bile kabus görebiliyorum artık. Böyle bir ağır uyku hali...
***
Paris'e gideceğim. Bilmeyenlere duyurulur.
Kendime bir dünya haritası almanın vakti geldi. Mantar panoya asıp renkli toplu iğnelerle gittiğim yerleri işaretlemeye başlayabilirim bence?
9.11.11
Hepinize Olmuştur
D&R'a hep giderim. Her hafta Uykusuz ve Penguen alırım.
Yaşadığım yer itibariyle nasıl gözüktüğüme pek önem vermem.
Karakterim itibariyle nasıl gözüktüğüme pek önem vermem. Bunun değişmesini umuyorum.
Ama D&R'a giderken, nasıl gözüktüğüme hiç önem vermemişimdir. Bazen buna kafa yormak istersem sebebinin kitaplar ve albümlerin arasında vakit harcarken yaşadığım bohem deneyime katkıda bulunması olduğunu söyleyebilirim. Ama buna kafa da yormam pek.
Kasada paramı öderken herhangi bir şeye pek önem vermem.
Kasadaki adamı tanıyorum. O da, sadece uykusuz ve penguen aldığımda torba istemeyeceğimi bilecek kadar tanır beni. Konuşmayız. Her seferinde D&R kartımı sorar, bazen olur bazen olmaz. Her seferinde teşekkür ederim.
Bu neredeyse her hafta yaşanan bir şeydir. Pek önem vermem.
Ama hepinize olmuştur: Hayatınızın bir parçası haline gelmiş, oldukça sıradan olaylar tek bir dış etkenle kontrolden çıkar. Pek önem vermediğiniz bu olay, bu dış etken yüzünden sizi kendiniz hakkında düşünmeye iter. Orada oracıkta değişmek istersiniz; çözümler bulmak istersiniz; karar vermek istersiniz.
İşte sıradan bir D&R alışverişinin kasa fazına geçtiğim sırada karşıma eski bir arkadaşım çıktı bu haftasonu.
En azından o hep arkadaş olduğumuzu sanıyordu.
Tahmin etmiş olabileceğiniz gibi, ben ondan biraz hoşlanıyordum.
Kasada elimde Uykusuz'um ve Penguen'imle dururken. "Pipe Dreams?" dediğinde (evet Pipe Dreams demedi ama hala adımı bilmeyenleriniz için adım bu) en sevdiğim kısmı sıradanlığı olan bu D&R ziyareti beni allak bullak etti.
Rezil haldeydim, kıyafetlerim, saçım, her açıdan bitik bir tipim vardı.
Onu en son iki sene önce görmüştüm ve bu iki senenin ona yaradığı (ve bana hiçbir şekilde yaramadığı) her halinden belli oluyordu.
"Nasılsın?" "İyiyim sen?" "Ben de. Hiç tanımayacaktım gerçekten." "Ben de tanıyamazdım heralde yani" "Okulundan hala sıkılmadın değil mi?" "Yo, asla, sen?" ....
Belli bir noktada suratına bakarken sesini duyamadığımı hatırlıyorum. Sonra zaten "Görüşürüz" gibi bir şey deyip yanımdan ayrıldı.
Ben diyaloğumuz gerçekleşirken içimde kendimle bambaşka bir diyalog gerçekleştiriyordum.
Değişmek istedim, daha iyi olmak istedim, daha iyi gözükmek istedim, bu kadar rezil giyinmemiş olmak istedim, saçımın deli-doktor stilinde olmamasını istedim.
İki yıldır görmediğim bu insanın karşısında, benim onun için düşündüklerimi onun benim için düşünmesini istedim.
Sizi uzun süredir görmeyen insanların güzelliği bu değil midir? Onları şaşırtabilmek?
Şaşırdığını, hele de etkilendiğini hiç sanmıyorum.
Bu insan için artık hiçbir şey hissetmediğimi belirtmeme gerek var mı bilmiyorum ama konu bir şey hissetmek de değil zaten. Birilerini şaşırtabildiğinizi görmek sadece.
Ve benim her hafta mutlulukla yaptığım dergi alışverişimin, kendimi ve geçirdiğim seneleri sorguladığım bir yüzleşme seansına dönüşmesi de işte böyle oldu.
Çok lazımmış gibi.
Hiç de değildi.
Yaşadığım yer itibariyle nasıl gözüktüğüme pek önem vermem.
Karakterim itibariyle nasıl gözüktüğüme pek önem vermem. Bunun değişmesini umuyorum.
Ama D&R'a giderken, nasıl gözüktüğüme hiç önem vermemişimdir. Bazen buna kafa yormak istersem sebebinin kitaplar ve albümlerin arasında vakit harcarken yaşadığım bohem deneyime katkıda bulunması olduğunu söyleyebilirim. Ama buna kafa da yormam pek.
Kasada paramı öderken herhangi bir şeye pek önem vermem.
Kasadaki adamı tanıyorum. O da, sadece uykusuz ve penguen aldığımda torba istemeyeceğimi bilecek kadar tanır beni. Konuşmayız. Her seferinde D&R kartımı sorar, bazen olur bazen olmaz. Her seferinde teşekkür ederim.
Bu neredeyse her hafta yaşanan bir şeydir. Pek önem vermem.
Ama hepinize olmuştur: Hayatınızın bir parçası haline gelmiş, oldukça sıradan olaylar tek bir dış etkenle kontrolden çıkar. Pek önem vermediğiniz bu olay, bu dış etken yüzünden sizi kendiniz hakkında düşünmeye iter. Orada oracıkta değişmek istersiniz; çözümler bulmak istersiniz; karar vermek istersiniz.
İşte sıradan bir D&R alışverişinin kasa fazına geçtiğim sırada karşıma eski bir arkadaşım çıktı bu haftasonu.
En azından o hep arkadaş olduğumuzu sanıyordu.
Tahmin etmiş olabileceğiniz gibi, ben ondan biraz hoşlanıyordum.
Kasada elimde Uykusuz'um ve Penguen'imle dururken. "Pipe Dreams?" dediğinde (evet Pipe Dreams demedi ama hala adımı bilmeyenleriniz için adım bu) en sevdiğim kısmı sıradanlığı olan bu D&R ziyareti beni allak bullak etti.
Rezil haldeydim, kıyafetlerim, saçım, her açıdan bitik bir tipim vardı.
Onu en son iki sene önce görmüştüm ve bu iki senenin ona yaradığı (ve bana hiçbir şekilde yaramadığı) her halinden belli oluyordu.
"Nasılsın?" "İyiyim sen?" "Ben de. Hiç tanımayacaktım gerçekten." "Ben de tanıyamazdım heralde yani" "Okulundan hala sıkılmadın değil mi?" "Yo, asla, sen?" ....
Belli bir noktada suratına bakarken sesini duyamadığımı hatırlıyorum. Sonra zaten "Görüşürüz" gibi bir şey deyip yanımdan ayrıldı.
Ben diyaloğumuz gerçekleşirken içimde kendimle bambaşka bir diyalog gerçekleştiriyordum.
Değişmek istedim, daha iyi olmak istedim, daha iyi gözükmek istedim, bu kadar rezil giyinmemiş olmak istedim, saçımın deli-doktor stilinde olmamasını istedim.
İki yıldır görmediğim bu insanın karşısında, benim onun için düşündüklerimi onun benim için düşünmesini istedim.
Sizi uzun süredir görmeyen insanların güzelliği bu değil midir? Onları şaşırtabilmek?
Şaşırdığını, hele de etkilendiğini hiç sanmıyorum.
Bu insan için artık hiçbir şey hissetmediğimi belirtmeme gerek var mı bilmiyorum ama konu bir şey hissetmek de değil zaten. Birilerini şaşırtabildiğinizi görmek sadece.
Ve benim her hafta mutlulukla yaptığım dergi alışverişimin, kendimi ve geçirdiğim seneleri sorguladığım bir yüzleşme seansına dönüşmesi de işte böyle oldu.
Çok lazımmış gibi.
Hiç de değildi.
5.11.11
Hakim Duygu Üzerine
Son zamanlarda hayatım oldukça sessiz.
Aslında değil.
Aslında olup biten çok şey var ama aklımda pek bir hareket yok.
Günlerin geçişini izleyebilecek bir hızda hareket ediyorum.
Bu haftasonu aylardır okuduğum kitabı bitireceğim mesela; ve mutlaka iki üç film izleyeceğim.
Kafamın ne kadar karışık, geleceğin ne kadar bulanık olduğunu fark ediyorum her geçen gün.
Yapmak istediğim çok şey var; bunları nasıl yapabileceğime dair ise pek bir fikrim yok.
Belirsizlik.
Son zamanların hakim duygusu bu işte: Belirsizlik.
Ve tabii ki bu belirsizliğin içinde uçuşan kelimeleri yakalayıp da yan yana getirmek zor oluyor. Bu yüzden bir süredir buraya da bir şeyler yazamadım. En sonunda bari hakim duygu üzerine bir şeyler yazayım dedim.
İnsanın nasıl yazı yazamadığı ile ilgili yazılar yazması hakikaten üzücü oluyor.
Burayı bir süredir takip edenler (Kuşburnu'ndan bahsediyorum) ne kadar sık bunu yaptığımı biliyor olmalılar.
Zencefilli kurabiye yiyip, internette oyun oyanıp, düşünceleri savma vakti.
Aslında değil.
Aslında olup biten çok şey var ama aklımda pek bir hareket yok.
Günlerin geçişini izleyebilecek bir hızda hareket ediyorum.
Bu haftasonu aylardır okuduğum kitabı bitireceğim mesela; ve mutlaka iki üç film izleyeceğim.
Kafamın ne kadar karışık, geleceğin ne kadar bulanık olduğunu fark ediyorum her geçen gün.
Yapmak istediğim çok şey var; bunları nasıl yapabileceğime dair ise pek bir fikrim yok.
Belirsizlik.
Son zamanların hakim duygusu bu işte: Belirsizlik.
Ve tabii ki bu belirsizliğin içinde uçuşan kelimeleri yakalayıp da yan yana getirmek zor oluyor. Bu yüzden bir süredir buraya da bir şeyler yazamadım. En sonunda bari hakim duygu üzerine bir şeyler yazayım dedim.
İnsanın nasıl yazı yazamadığı ile ilgili yazılar yazması hakikaten üzücü oluyor.
Burayı bir süredir takip edenler (Kuşburnu'ndan bahsediyorum) ne kadar sık bunu yaptığımı biliyor olmalılar.
Zencefilli kurabiye yiyip, internette oyun oyanıp, düşünceleri savma vakti.
24.10.11
7 Billion Hearts
"7 Billion People | 7 Billion Actions | 7billionactions.org - By the end of 2011 the world will have reached 7 billion people. The United Nations Population Fund is leading an innovative global campaign to bring awareness to the opportunities and challenges that this milestone presents. But 7 Billion people means 7 Billion hearts. Music has always been the best way to speak to the hearts of the people. Playing for Change has partnered with the United Nations to present an original song around the world to serve as an anthem for such an important time, "United".
We traveled across the globe, put headphones on musicians, added them to the track, and created a video that can serve as a tangible example of something positive we can all do together as a human race.
Lets inspire each other. Lets everybody get involved and join us on in this journey, so that together we leave this world better than we found it.
To learn more about how to be part of the "United" track go to http://7billionactions.org/"
Çok karışık; ve hergün daha da çok karışmaya devam eden bir dünyada yaşıyoruz.
Savaşlar, açlık, eğitimsizlik, depremler, tsunamiler, kuraklık... Kendi yarattığımız ya da doğanın yarattığı felaketlerle hergün yüzyüze geliyoruz.
Belki bugün ben gelmiyorum, ve yarın sen gelmeyeceksin; ama hergün birileri bu zorluklarla baş etmek zorunda kalıyor.
7 milyar insanın paylaştığı bu dünyada zorluklarla baş etmek zorunda kalan insanlar yalnız kalıyorsa; bir şeyler yanlış demektir. İşte görmekte zorlandığımız nokta da bu olsa gerek.
Bu blogu takip edenler, müziğe olan inancımı da biliyorlar. Müzik, her insanın konuşabildiği evrensel bir dil; müzikte kötülük yoktur, müzik ruhun dışa vurumudur.
7 milyar insan müzikle birleşebilir. Sadece müzikle değil; sevgi ve hoşgörüyle birbirine kenetlenebilir.
Ve bu karmaşada en çok ihtiyacımız olan şey de birbirimize kenetlenmekten başka bir şey değil.
Dünyaya ve çevrenize bir iyilik yapın:
Dünyayı tanıyın, dünyada olup bitenleri öğrenin, takip edin; yardım edin. Elinizden geleni yapın.
Çünkü 7 milyarlık bu nüfusta siz sadece tek bir kişisiniz ve 7 milyar insanın size ihtiyaç duyduğu kadar; sizlerin de onlara ihtiyacı var.
"We have to bring the world together, learn to live as one."
Bu iyiliği; kendinize yapın.
We traveled across the globe, put headphones on musicians, added them to the track, and created a video that can serve as a tangible example of something positive we can all do together as a human race.
Lets inspire each other. Lets everybody get involved and join us on in this journey, so that together we leave this world better than we found it.
To learn more about how to be part of the "United" track go to http://7billionactions.org/"
Çok karışık; ve hergün daha da çok karışmaya devam eden bir dünyada yaşıyoruz.
Savaşlar, açlık, eğitimsizlik, depremler, tsunamiler, kuraklık... Kendi yarattığımız ya da doğanın yarattığı felaketlerle hergün yüzyüze geliyoruz.
Belki bugün ben gelmiyorum, ve yarın sen gelmeyeceksin; ama hergün birileri bu zorluklarla baş etmek zorunda kalıyor.
7 milyar insanın paylaştığı bu dünyada zorluklarla baş etmek zorunda kalan insanlar yalnız kalıyorsa; bir şeyler yanlış demektir. İşte görmekte zorlandığımız nokta da bu olsa gerek.
Bu blogu takip edenler, müziğe olan inancımı da biliyorlar. Müzik, her insanın konuşabildiği evrensel bir dil; müzikte kötülük yoktur, müzik ruhun dışa vurumudur.
7 milyar insan müzikle birleşebilir. Sadece müzikle değil; sevgi ve hoşgörüyle birbirine kenetlenebilir.
Ve bu karmaşada en çok ihtiyacımız olan şey de birbirimize kenetlenmekten başka bir şey değil.
Dünyaya ve çevrenize bir iyilik yapın:
Dünyayı tanıyın, dünyada olup bitenleri öğrenin, takip edin; yardım edin. Elinizden geleni yapın.
Çünkü 7 milyarlık bu nüfusta siz sadece tek bir kişisiniz ve 7 milyar insanın size ihtiyaç duyduğu kadar; sizlerin de onlara ihtiyacı var.
"We have to bring the world together, learn to live as one."
Bu iyiliği; kendinize yapın.
21.10.11
Öhö öhö hö öhö
Hasta olmanın en korkunç yanı yakın bir vakitte şarkı söylemem gerektiği için şarkı söylemek istesem de şarkı söyleyememek.
Evet kafam böyle çalışıyor.
Evet kafam böyle çalışıyor.
16.10.11
Bu Pazar
Bugün buraya gelip mutluluktan ölerek "Oleleley" yazmak istiyordum.
Ama bunun yerine bugün burada geleceğimi sorguluyorum.
Ne yazık ki haftalardır heyecan yaptığım ve gerçekleşmesini umduğum şey olmadı.
Çok küçük şeylerden mutlu olan bir insanım, evet.
Buna karşın çok nadiren bir şeyler için "gerçekten" heyecanlanıyorum.
Ve o kadar nadir oluyor ki; o heyecanlanmaya değer bulduğum şey herneyse bütün kalbimle gerçekleşmesini umut ediyorum.
Öyle büyük bir hevesten bahsediyoruz ki; içimde başka hiçbir şeye yer kalmıyor.
Ve öyle büyük bir heveski; bu heves kırıldığında benim içim de bomboş oluyor.
Şu an kendimi nasıl hissettiğimi tarif edebileceğimi sanmıyorum.
Muhteşem bir pazar olması gerekiyordu bu pazar.
Ve bir anda sıradan bir pazar oluverdi. Hatta iğrenç bir pazar belki de.
Yapmam gereken bi ton iş var; bitirmem gereken ödevler vesaire; ve ben buna hazırlıklı değildim.
İçimden hiçbir şey yapmak da gelmiyor.
Belki de artık evrenin bu huyuna alışmanın vakti gelmiştir. Belki daha düşük dozlarda umut etmeyi öğrenmem gerekiyordur.
Ama bunun yerine bugün burada geleceğimi sorguluyorum.
Ne yazık ki haftalardır heyecan yaptığım ve gerçekleşmesini umduğum şey olmadı.
Çok küçük şeylerden mutlu olan bir insanım, evet.
Buna karşın çok nadiren bir şeyler için "gerçekten" heyecanlanıyorum.
Ve o kadar nadir oluyor ki; o heyecanlanmaya değer bulduğum şey herneyse bütün kalbimle gerçekleşmesini umut ediyorum.
Öyle büyük bir hevesten bahsediyoruz ki; içimde başka hiçbir şeye yer kalmıyor.
Ve öyle büyük bir heveski; bu heves kırıldığında benim içim de bomboş oluyor.
Şu an kendimi nasıl hissettiğimi tarif edebileceğimi sanmıyorum.
Muhteşem bir pazar olması gerekiyordu bu pazar.
Ve bir anda sıradan bir pazar oluverdi. Hatta iğrenç bir pazar belki de.
Yapmam gereken bi ton iş var; bitirmem gereken ödevler vesaire; ve ben buna hazırlıklı değildim.
İçimden hiçbir şey yapmak da gelmiyor.
Belki de artık evrenin bu huyuna alışmanın vakti gelmiştir. Belki daha düşük dozlarda umut etmeyi öğrenmem gerekiyordur.
Heyecan Dorukta
Bu haftayı harika haberler alarak geçirdim ve umarım haftayı da harika bir haber alarak sonlandıracağım.
İnsan istediği şeyler olmaya başladığında yavaş yavaş sabrını kaybediyor sanki.
Kendimi her zaman sabırlı bir insan olarak düşünmüşümdür. Son zamanlarda çeşitli konularda sabrımı kaybediyor gibiydim ama ciddi bir şey yoktu; sonuçta beklemeye aynı tempoda devam ediyordum; bu da beni sabırlı bir insan yapar. Sanırım.
Ama bu hafta beklemek konusunda korkunç bir performans sergiliyorum. Olmasını çok istediğim bir şey bugün 2 sularında gerçekleşecek ve ben haberini aldığım Salı gününden beri kilit durumdayım. Bugüne yaklaştıkça daha da çok işlevimi kaybettim. Yapmam gereken hiçbir şeyi yapmadım; ve sürekli aklımı bugünü düşünmekten uzaklaştırmak için abuk subuk şeylerle meşgul ettim.
Böyle olacağını hiç düşünmezdim doğrusu, kendimi şaşırtmayı ve güldürmeyi de bu hafta başarmış oldum.
Akşam buraya gelip: Oleleley yazmak için ayrıca sabırsızım.
İnsan istediği şeyler olmaya başladığında yavaş yavaş sabrını kaybediyor sanki.
Kendimi her zaman sabırlı bir insan olarak düşünmüşümdür. Son zamanlarda çeşitli konularda sabrımı kaybediyor gibiydim ama ciddi bir şey yoktu; sonuçta beklemeye aynı tempoda devam ediyordum; bu da beni sabırlı bir insan yapar. Sanırım.
Ama bu hafta beklemek konusunda korkunç bir performans sergiliyorum. Olmasını çok istediğim bir şey bugün 2 sularında gerçekleşecek ve ben haberini aldığım Salı gününden beri kilit durumdayım. Bugüne yaklaştıkça daha da çok işlevimi kaybettim. Yapmam gereken hiçbir şeyi yapmadım; ve sürekli aklımı bugünü düşünmekten uzaklaştırmak için abuk subuk şeylerle meşgul ettim.
Böyle olacağını hiç düşünmezdim doğrusu, kendimi şaşırtmayı ve güldürmeyi de bu hafta başarmış oldum.
Akşam buraya gelip: Oleleley yazmak için ayrıca sabırsızım.
13.10.11
La Tierra del Olvido (Land of the Forgotten)
"No matter how much division and struggle we face in life, we can always persevere with the power of music and love"
Playing For Change gerçekten hayran olduğum ve inandığım bir düşünce.
Blogumun kenarcığında aynı videoyu ve dahasını bulabilirsiniz.
Playing For Change gerçekten hayran olduğum ve inandığım bir düşünce.
Blogumun kenarcığında aynı videoyu ve dahasını bulabilirsiniz.
11.10.11
Hatırlamadığım
Yazın ortasında, anlatmayı en çok sevdiğim günlerden birinde, bir şarkı söylemiştim.
Bu şarkı söylemeyi en çok sevdiğim şarkıydı, ve onu o gün orada söylüyor olmamın pek de bir özelliği yoktu.
Ama o gün mucizevi bir şekilde o şarkıyı her zamankinden farklı söyledim, ve çok farklı, çok güzel bir hal aldı.
Çok heyecanlandığımı ve mutlu olduğumu hatırlıyorum.
Ama ne yaptığımı hatırlamıyorum.
Hiçbir fikrim yok.
Bir daha da o şarkıyı o günkü gibi söyleyemedim.
Halbuki çok güzeldi.
Ben de üzüle üzüle, buna üzülürüm.
Not: Bu pazar mutluluktan ölebilirim. Şaşırmayın.
Bu şarkı söylemeyi en çok sevdiğim şarkıydı, ve onu o gün orada söylüyor olmamın pek de bir özelliği yoktu.
Ama o gün mucizevi bir şekilde o şarkıyı her zamankinden farklı söyledim, ve çok farklı, çok güzel bir hal aldı.
Çok heyecanlandığımı ve mutlu olduğumu hatırlıyorum.
Ama ne yaptığımı hatırlamıyorum.
Hiçbir fikrim yok.
Bir daha da o şarkıyı o günkü gibi söyleyemedim.
Halbuki çok güzeldi.
Ben de üzüle üzüle, buna üzülürüm.
Not: Bu pazar mutluluktan ölebilirim. Şaşırmayın.
9.10.11
It's Kind of a Funny Story (2010)
"Okay, I know you're thinking, "What is this? Kid spends a few days in the hospital and all his problems are cured?" But I'm not. I know I'm not. I can tell this is just the beginning. I still need to face my homework, my school, my friends. My dad. But the difference between today and last Saturday is that for the first time in a while, I can look forward to the things I want to do in my life. Bike, eat, drink, talk. Ride the subway, read, read maps. Make maps, make art. Finish the Gates application. Tell my dad not to stress about it. Hug my mom. Kiss my little sister. Kiss my dad. Make out with Noelle. Make out with her more. Take her on a picnic. See a movie with her. See a movie with Aaron. Heck, see a movie with Nia. Have a party. Tell people my story. Volunteer at 3 North. Help people like Bobby. Like Muqtada. Like me. Draw more. Draw a person. Draw a naked person. Draw Noelle naked. Run, travel, swim, skip. Yeah, I know it's lame, but, whatever. Skip anyway. Breathe... Live. "
Bazı şeyler fazlasıyla sıradan olduğu için sıradışı olur ya; ve çok sade olduğu için çok güzel; işte öyle bir film.
8.10.11
Bugün bebek sevdim.
Bebeklerin en odun insanı bile maymuna çevirebiliyor olması; dünyanın, hala güzel bir yer olabileceğine dair bir kanıt bence.
7.10.11
The Other One (Story #1)
"What happened to.. What was her name? Georgia? Gina?"
"Jordan, mom. Her name was Jordan. We broke up, remember. She lied to me. She was a stripper."
"Well, I was a stripper once."
"Mom!"
"That's the truth honey. Med schools were never cheap. And that's how I met your father, I'm sure I told you the story, it was a Sunday night and I was just entering the stage--"
"YES. Mom, yes, I know. You told me. A hundred and one times now. Please. Just. Gosh."
"Okay, well don't you get all smart with me. I taught you to be respectful, haven't I?"
"Yes, mom, you did."
"Okay. Well, I just wanted to see if you were doing all right. And your father asks if you need any money."
I look around the empty flat. Besides the floor mattress, my old Mac, the empty kitchen cupboards, a bag of clean-but-maybe-not-so-clean clothes and all sizes of delivery boxes laying around; there wasn't much stuff in the flat. I liked to call it a simplistic way of living. The truth was that I still couldn't find a job and I was broke. Then again, who could find a proper job these days?
"No, mom, no need. Tell him I say hi... I think I'll better go now."
"Well, alright. Bye bye Peternut, kiss kiss!"
"Bye, mom."
I had been living on my own, like this, for twelve years now. I lived in dozens of different flats all over the world by now, and was probably still on the move, because I hadn't paid last months rent. Straight out of high school I moved out my parent's house and never returned home. I guess I had a more severe case of seeking-freedom then most people did. It wasn't because I had a bad childhood or anything; I had fairly nice parents: a crazy but loving mother and a very formal father, a kind of father who would wear dark grey suits to be casual. Life was never too hard on me, but never seemed to please me either. I had always been this lost, incomplete child, and I spent my whole life searching for something.
When you're a teenager, this all sounds very inspirational and dramatic. But when you're a 32 year-old like me it is kind of embarrassing.
Embarrassement, however, is nothing new to me; and my life is.. Well, it's the same life I always had and I learned in time to be content.
"Jordan, mom. Her name was Jordan. We broke up, remember. She lied to me. She was a stripper."
"Well, I was a stripper once."
"Mom!"
"That's the truth honey. Med schools were never cheap. And that's how I met your father, I'm sure I told you the story, it was a Sunday night and I was just entering the stage--"
"YES. Mom, yes, I know. You told me. A hundred and one times now. Please. Just. Gosh."
"Okay, well don't you get all smart with me. I taught you to be respectful, haven't I?"
"Yes, mom, you did."
"Okay. Well, I just wanted to see if you were doing all right. And your father asks if you need any money."
I look around the empty flat. Besides the floor mattress, my old Mac, the empty kitchen cupboards, a bag of clean-but-maybe-not-so-clean clothes and all sizes of delivery boxes laying around; there wasn't much stuff in the flat. I liked to call it a simplistic way of living. The truth was that I still couldn't find a job and I was broke. Then again, who could find a proper job these days?
"No, mom, no need. Tell him I say hi... I think I'll better go now."
"Well, alright. Bye bye Peternut, kiss kiss!"
"Bye, mom."
I had been living on my own, like this, for twelve years now. I lived in dozens of different flats all over the world by now, and was probably still on the move, because I hadn't paid last months rent. Straight out of high school I moved out my parent's house and never returned home. I guess I had a more severe case of seeking-freedom then most people did. It wasn't because I had a bad childhood or anything; I had fairly nice parents: a crazy but loving mother and a very formal father, a kind of father who would wear dark grey suits to be casual. Life was never too hard on me, but never seemed to please me either. I had always been this lost, incomplete child, and I spent my whole life searching for something.
When you're a teenager, this all sounds very inspirational and dramatic. But when you're a 32 year-old like me it is kind of embarrassing.
Embarrassement, however, is nothing new to me; and my life is.. Well, it's the same life I always had and I learned in time to be content.
6.10.11
3.10.11
Özlem
Bazen "onu" özlüyorum, bazen "diğer onu" özlüyorum, bazen "diğer diğer onu" özlüyorum.
Bazen hiç olmamış birini özlediğimi düşünüyorum.
Bazen bu öznesiz özlem içimde büyüyor, boğazımı sıkıyor, başımı ağrıtıyor, kalbimi yoruyor.
Bazen bu özlem yüzünden şarkılar olmayan bir özneye yazılmış gibi geliyor.
Oysa ki yok,
Oysa ki hiç olmadı.
"O" da değil, "diğer o" da değil, "diğer diğer o" da değil.
Hiç olmayan birisi için çaresizliğe düşüyorum, hiç olmamış birisi üzüyor beni.
Hiç olmamışken bu kadar üzebiliyorsa, olduğunda ne halde olacağım diyorum bazen.
Olmayışının beni bu kadar üzdüğünü hatırlıyorum sonra.
Sonra burada olmadığı için özlüyorum.
Burada olmadığı için "onu" özlediğimi sanıyorum. "Diğer onu". "Diğer diğer onu".
Dönüp duruyor.
Ben bu manasız özlemin, olmayışın içinde
yok oluyorum.
Bazen hiç olmamış birini özlediğimi düşünüyorum.
Bazen bu öznesiz özlem içimde büyüyor, boğazımı sıkıyor, başımı ağrıtıyor, kalbimi yoruyor.
Bazen bu özlem yüzünden şarkılar olmayan bir özneye yazılmış gibi geliyor.
Oysa ki yok,
Oysa ki hiç olmadı.
"O" da değil, "diğer o" da değil, "diğer diğer o" da değil.
Hiç olmayan birisi için çaresizliğe düşüyorum, hiç olmamış birisi üzüyor beni.
Hiç olmamışken bu kadar üzebiliyorsa, olduğunda ne halde olacağım diyorum bazen.
Olmayışının beni bu kadar üzdüğünü hatırlıyorum sonra.
Sonra burada olmadığı için özlüyorum.
Burada olmadığı için "onu" özlediğimi sanıyorum. "Diğer onu". "Diğer diğer onu".
Dönüp duruyor.
Ben bu manasız özlemin, olmayışın içinde
yok oluyorum.
28.9.11
How To Save A Life
"The song How to Save a Life was influenced by Slade's experience working as a mentor at a camp for troubled teens. "One of the kids I was paired up with was a musician. Here I was, a protected suburbanite, and he was just 17 and had all these problems. And no one could write a manual on how to save him."
23.9.11
Answering Machine #8
"Yo what's up man? I uh, I don't know i just wanted to say that uh, everything's cool with me now, I mean i just think, I think I'll always be funky, can't stop being funky, but I guess we just deal with it how it comes, deal with the humps, take the jumps, I feel like you're an island of reality in an ocean of diarrhea. And I love you buddy. Ok. Bye."
(Details in the Fabric - Jason Mraz & James Morrison)
(Details in the Fabric - Jason Mraz & James Morrison)
21.9.11
Züppe
Bir çeşit insan-sarrafı-züppeliği geliştirdim.
Çevremdeki insanların bir iki hareketinden hikayeler çıkarıp, onların öncesinde ve şimdi ve sonrasında neler düşündüğüne dair fikir yürütüyorum artık. Çoğu zaman kafamda kurduğum bu senaryolara inanıyorum da. Fazla film izleme, fazla hikaye dinleme bozukluğu gibi bir şey olsa gerek.
Çevremdeki insanların bir iki hareketinden hikayeler çıkarıp, onların öncesinde ve şimdi ve sonrasında neler düşündüğüne dair fikir yürütüyorum artık. Çoğu zaman kafamda kurduğum bu senaryolara inanıyorum da. Fazla film izleme, fazla hikaye dinleme bozukluğu gibi bir şey olsa gerek.
19.9.11
The House (Story #1)
I reach the two store house after six hours of travelling. I feel my eyes are tired from all the gazing-into-the-scenery and my legs numb from all the sitting. My one and only suitcase is resting on the sidewalk, and I am resting my head on it, because nobody is answering the door and I don't know anybody to ask anything. So I lay myself on the sidewalk, waiting. The weather is funny, but as far as I remember this place, it has always been like this. Sun is always bright enough to blind the eyes, but there's also this subtle breeze, which takes away any feeling of warmth.
I think about home, and I instantly feel the need to call Anna, and tell her that I am okay, that I miss her, but I feel okay. But the need is instant, and the next thing I know the sun is no longer blinding my eyes. That's when I realize there's a shadow over me, and that there is someone that shadow belongs to. I open my eyes to see an old lady staring in my face, slightly bent over, probably not on purpose but because she is a little humpback. "Hello," she says, "are you Elizabeth?" I answer "Yes" but see that she has already started for the front door and hear her calling "Well then, what are you waiting for? Come in."
I follow her into the old house with my suitcase in my hand. The house smells of lavender and the air is dusty, as it always is where old people live. She leads me upstairs and opens a walnut door, as she announces that this will be my room. "The bathroom at the end of the hall, and you can have a daily shower if you want" she says "but don't you use up all my hot water." I assure her no such thing will happen, and thank her once again for the room. "We'll discuss the rent later on," she says as she goes down the stairs "leave your stuff and come down for lunch."
I put my suitcase down next to the door and take a moment to take in the room. It's a very small room with walls painted pale blue and two small windows with a view of the empty street where I had just been laying. There is a single bed covered with what looks like fresh blue sheets, a small wooden desk with its wooden chair, an empty wardrobe and an old wooden chest in which I later found ancient pictures of what looked like a happy crowded family. I intended to ask the old lady about the pictures, but it was better if I waited for a few weeks to pass until we could actually get on with each other. As I was shuffling through the photograps, she called out again and so I stuck the pictures in the chest and went downstairs.
I think about home, and I instantly feel the need to call Anna, and tell her that I am okay, that I miss her, but I feel okay. But the need is instant, and the next thing I know the sun is no longer blinding my eyes. That's when I realize there's a shadow over me, and that there is someone that shadow belongs to. I open my eyes to see an old lady staring in my face, slightly bent over, probably not on purpose but because she is a little humpback. "Hello," she says, "are you Elizabeth?" I answer "Yes" but see that she has already started for the front door and hear her calling "Well then, what are you waiting for? Come in."
I follow her into the old house with my suitcase in my hand. The house smells of lavender and the air is dusty, as it always is where old people live. She leads me upstairs and opens a walnut door, as she announces that this will be my room. "The bathroom at the end of the hall, and you can have a daily shower if you want" she says "but don't you use up all my hot water." I assure her no such thing will happen, and thank her once again for the room. "We'll discuss the rent later on," she says as she goes down the stairs "leave your stuff and come down for lunch."
I put my suitcase down next to the door and take a moment to take in the room. It's a very small room with walls painted pale blue and two small windows with a view of the empty street where I had just been laying. There is a single bed covered with what looks like fresh blue sheets, a small wooden desk with its wooden chair, an empty wardrobe and an old wooden chest in which I later found ancient pictures of what looked like a happy crowded family. I intended to ask the old lady about the pictures, but it was better if I waited for a few weeks to pass until we could actually get on with each other. As I was shuffling through the photograps, she called out again and so I stuck the pictures in the chest and went downstairs.
Başka Şey
"Yaptığım işin ortasında, ne yaptığımı unutuyorum artık."
"Başka şey düşünüyorsundur."
İnsan aynı anda hem bugünde hem gelecekte yaşadığında böyle oluyor sanırım.
15.9.11
A Day in Life.
Okul başladı ve ben yine ortalardan kayboldum.
Bir önceki hafta ve bu hafta arasındaki dağlar kadar fark beni biraz korkutuyor. Günde 12 saat uyurken, 5 saati anca bulabiliyorum şimdi. Sürekli esneme halindeyim haliyle.
Ama çok çok çok mutluyum.
Sonunda gerçekten istediğim şeyleri öğrenebiliyor, ve seçimlerimi kendim yaptığım için de sorumluluğunu hiç çekinmeden alabiliyorum. Bu oldukça güzel bir duygu işte.
Hocalarımın her birinin muhteşem olması da pastanın üzerindeki çikolata parçacıkları gibi.
Ufaktan bir 'bir yerlere gidiyorum ama, nereye?' duygusu hüküm sürüyor - kahkaha atmakla çok meşgul değilsem. Yaptığım şeylerin beni doğru yerlere getireceğini ummaktan başka bir şey yapamazmışım gibi geliyor. Kurduğum mantıkları, yaptığım şeyleri kendi kendime öyle güzel anlatıyorum ki, en doğrusu buymuş gibi geliyor. Sizlere anlatsam muhtemelen sizler de böyle düşünürsünüz.
Ama bazen bunun sadece benim ses tonumu ayarlamam ve doğru kelime seçimlerim ile ilgili bir ilüzyon olduğundan şüpheleniyorum.
Öyle değildir, değil mi?
Bütün bunların yanında kafamın bir köşesinde devamlı olarak farklı düşünceler dönüyor (yaratıcı fikirlerden - günlük trajedilere kadar her telden düşünce var) ve kendi kendine değişiyor, orada sanki bir başkası benim için düşünüyormuş gibi gelişmeye devam ediyorlar. Sonra ben gün içinde yakaladığım kısacık sakin anlarda bu düşüncelerin varlığını fark ediyor, bu sefer kafamın içinde meşgul oluyorum.
Tatilin eblekliği, beni niye terk ettin?
Bir önceki hafta ve bu hafta arasındaki dağlar kadar fark beni biraz korkutuyor. Günde 12 saat uyurken, 5 saati anca bulabiliyorum şimdi. Sürekli esneme halindeyim haliyle.
Ama çok çok çok mutluyum.
Sonunda gerçekten istediğim şeyleri öğrenebiliyor, ve seçimlerimi kendim yaptığım için de sorumluluğunu hiç çekinmeden alabiliyorum. Bu oldukça güzel bir duygu işte.
Hocalarımın her birinin muhteşem olması da pastanın üzerindeki çikolata parçacıkları gibi.
Ufaktan bir 'bir yerlere gidiyorum ama, nereye?' duygusu hüküm sürüyor - kahkaha atmakla çok meşgul değilsem. Yaptığım şeylerin beni doğru yerlere getireceğini ummaktan başka bir şey yapamazmışım gibi geliyor. Kurduğum mantıkları, yaptığım şeyleri kendi kendime öyle güzel anlatıyorum ki, en doğrusu buymuş gibi geliyor. Sizlere anlatsam muhtemelen sizler de böyle düşünürsünüz.
Ama bazen bunun sadece benim ses tonumu ayarlamam ve doğru kelime seçimlerim ile ilgili bir ilüzyon olduğundan şüpheleniyorum.
Öyle değildir, değil mi?
Bütün bunların yanında kafamın bir köşesinde devamlı olarak farklı düşünceler dönüyor (yaratıcı fikirlerden - günlük trajedilere kadar her telden düşünce var) ve kendi kendine değişiyor, orada sanki bir başkası benim için düşünüyormuş gibi gelişmeye devam ediyorlar. Sonra ben gün içinde yakaladığım kısacık sakin anlarda bu düşüncelerin varlığını fark ediyor, bu sefer kafamın içinde meşgul oluyorum.
Tatilin eblekliği, beni niye terk ettin?
9.9.11
That's my favorite
Charlotte: What color are my eyes?
Kevin: Well, at first glance your eyes are brown. But when the light hits them, they change to amber. And if you look really close around the iris, the color is pure honey. But when you look into the sun, they almost look green. That's my favorite.
(Monster-in-Law)
'Cheesy' falan ama, tüm romantik komedilerde en çok sevdiğim sahne olabilir...
Not: Tam bu sahnede 'aaaaaaa' derken, annem bana dönüp 'böyle şeyler bekleme ama' dedi. Gerçek hayattan nefret ediyorum.
Kevin: Well, at first glance your eyes are brown. But when the light hits them, they change to amber. And if you look really close around the iris, the color is pure honey. But when you look into the sun, they almost look green. That's my favorite.
(Monster-in-Law)
'Cheesy' falan ama, tüm romantik komedilerde en çok sevdiğim sahne olabilir...
Not: Tam bu sahnede 'aaaaaaa' derken, annem bana dönüp 'böyle şeyler bekleme ama' dedi. Gerçek hayattan nefret ediyorum.
Sahaf Festivali 2011
Buluşmadan önce ne yapacağımıza dair bir fikrimiz olmamasına rağmen, ayaklarımız (ve "e o zaman Taksim'e gidelim" alışkanlığımız) bizi Beyoğlu'na, Sahaf Festivaline götürdü.
Bir sürü fotoğraf kutusu karıştırıp, harika resimler topladık.
Ben hala hoparlörüm olmamasına rağmen kendimi tutamadım ve iki Temptations plağı aldım (Kuşburnu'nun pikabında denedik ve harikalar, neredeyse tamamen cızırtısızlar).
Sıralanmış kitapları, dergileri, eski gazeteleri karıştırdık.
Kapağında Wynton Marsalis'in resmi ve içinde 80'lerdeki Jazz üzerine makaleler olan 1984 basımı bir Dialogue buldum.
Ve sonunda raflara eğilmekten, kutu karıştırmak için çömelmekten belimiz ağrımış olsa da, gerçekten güzel bir gün geçirdik.
Günün sonundaki çin yemeğimizden ve dev dondurmalarımızdan bahsetmiyorum bile.
Festival 18'ine kadar devam ediyor,
Beyoğlu'na gitmek için bahane arayanlara duyurulur.
8.9.11
Pazartesi
Hazır olsamda olmasamda Pazartesi başlıyor okul.
Sizleri bilmiyorum ama, şu tatiller bana asla yetmiyor.
Mungo Jerry "In The Summertime"
Powered by mp3ye.eu
Sizleri bilmiyorum ama, şu tatiller bana asla yetmiyor.
Mungo Jerry "In The Summertime"
Powered by mp3ye.eu
5.9.11
Birthday of a Supersonic Man
Uyumadan önce, yapmam gereken son bir şey daha var:
İYİ Kİ DOĞDUN FREDDIE.
HAPPY BIRTHDAY FREDDIE.
Müziğin başına gelmiş en güzel şeylerden bir tanesi sensin; ve tabii ki biz müzikseverlerin de öyle.
Daima bir mucize, ve bir ilah olarak hatırlanacaksın.
"I don't want to be Spaghetti..."
Gecenin bir yarısı izlenilen, olağandışı filmlerden daha güzel ne var hayatta diye düşünüyorum bazen...
'Tonight, I'll show you how dreams are prepared. People think it's a very simple and easy process but it's a bit more complicated than that. As you can see, a very delicate combination of complex ingredients is the key. First, we put in some random thoughts. And then, we add a little bit of reminiscences of the day... mixed with some memories from the past. That's for two people. Love, friendships, relationships... and all those "ships", together with songs you heard during the day, things you saw, and also, uh... personal... Okay, I think it's done. '
(La Science Des Rêves)
Not: Filmde Charlotte Gainsbourg oynuyor, ve müziklerin bir kısmı da ona ait. İlgilenen var mı bilmiyorum ama ben manasız bir şekilde mutlu oldum.
(La Science Des Rêves)
Not: Filmde Charlotte Gainsbourg oynuyor, ve müziklerin bir kısmı da ona ait. İlgilenen var mı bilmiyorum ama ben manasız bir şekilde mutlu oldum.
4.9.11
Adventure (Story #1)
'You sure you're going to be alright?' she asks with her evermore concerned face. No one in the world cares about me more than she does, which is something I highly appreciate but never knew how to express. That's why I hug her for a second time, hoping maybe, this will show how much I love her. I'm not much of a hugger, that, she knows, and she understands my inner meanings, as she always does.
'It's one of those now or never moments,' I say 'though not a right moment for a clishé I suppose.'
'Is there? A right time for a clishé?' she says and smiles, trying as hard as she can to hide her concern.
'I know I'll be okay. I'll send postcards, promise.'
'Can't you just take your phone with you?'
'It's in the trash, and, you know it will ruin the whole idea of adventure.'
'Since when has this became an adventure?'
'When has ever life stopped being an adventure? You're in one, with your beer-bellied lovely man and those two teethless monsters of yours.' I know this last remark will certainly get a laughter off her, and it does, and she beams at the word of her lovely, lovely kids. 'And this is mine.'
'I know,' she says, and gives out a sigh, 'just take care, will you?'
'Okay, "mom"' I say, which makes her snort and hit me on the arm.
Then comes my train, and I get in, find my seat next to the window seeing the station, and I wave good-bye to my best friend. I breathe upon the window and draw a heart onto the steam I made, which makes her burst into laugh so cheerfully, I can hear it inside the train.
Then the train starts to move.
I look at her until we leave the station, and start making our way through the empty fields of where I had spent my whole life, my home.
"Goodbye, home" I say out loud, but in a voice only I can hear, not that anybody is listening, not that there's anybody else in the compartment where I am. Because nobody is, and I'm all alone.
'It's one of those now or never moments,' I say 'though not a right moment for a clishé I suppose.'
'Is there? A right time for a clishé?' she says and smiles, trying as hard as she can to hide her concern.
'I know I'll be okay. I'll send postcards, promise.'
'Can't you just take your phone with you?'
'It's in the trash, and, you know it will ruin the whole idea of adventure.'
'Since when has this became an adventure?'
'When has ever life stopped being an adventure? You're in one, with your beer-bellied lovely man and those two teethless monsters of yours.' I know this last remark will certainly get a laughter off her, and it does, and she beams at the word of her lovely, lovely kids. 'And this is mine.'
'I know,' she says, and gives out a sigh, 'just take care, will you?'
'Okay, "mom"' I say, which makes her snort and hit me on the arm.
Then comes my train, and I get in, find my seat next to the window seeing the station, and I wave good-bye to my best friend. I breathe upon the window and draw a heart onto the steam I made, which makes her burst into laugh so cheerfully, I can hear it inside the train.
Then the train starts to move.
I look at her until we leave the station, and start making our way through the empty fields of where I had spent my whole life, my home.
"Goodbye, home" I say out loud, but in a voice only I can hear, not that anybody is listening, not that there's anybody else in the compartment where I am. Because nobody is, and I'm all alone.
1.9.11
Prologue (Story #1)
A story starts, as no one can even see it starting. Because, as any other story, this story starts on what you call a normal day. Because, as any other story, its prologue is something so simple, so 'normal', so unknown to those around.
A story starts, as any other story, with a word.
"Goodbye"
A story starts, as any other story, with a word.
"Goodbye"
30.8.11
29.8.11
27.8.11
Bence..
..çok sevdiğiniz insanların, sizi seviyor olması ve takdir ettiğiniz insanların, sizi takdir ediyor olması; gerçekten olmak istediğiniz insan olduğunuzun göstergesidir.
25.8.11
The Power of Songs
"It begins, as most things begin, with a song.
In the beginning, after all, were the words, and they came with a tune. That was how the world was made, how the void was divided, how the lands and the stars and the dreams and the little gods and the animals, how all of them came into the world.
They were sung.
The great beasts were sung into existence, after the Singer had done with the planets and the hills and the trees and the oceans and the lesser beasts. The cliffs that bound existence were sung, and the hunting grounds, and the dark.
Songs remain. They last. The right song can turn an emperor into a laughingstock, can bring down dynasties. A song can last long after the events and the people in it are dust and dreams and gone. That's the power of songs."
(Anansi Boys by Neil Gaiman)
In the beginning, after all, were the words, and they came with a tune. That was how the world was made, how the void was divided, how the lands and the stars and the dreams and the little gods and the animals, how all of them came into the world.
They were sung.
The great beasts were sung into existence, after the Singer had done with the planets and the hills and the trees and the oceans and the lesser beasts. The cliffs that bound existence were sung, and the hunting grounds, and the dark.
Songs remain. They last. The right song can turn an emperor into a laughingstock, can bring down dynasties. A song can last long after the events and the people in it are dust and dreams and gone. That's the power of songs."
(Anansi Boys by Neil Gaiman)
23.8.11
Home (Where your heart is)
Gidiyoruz
ama nereye
bazen ben de bilmiyorum.
"Home is where your heart is" der Kimya Dawson
-aslında tabi bu genel bir deyiş, sadece o söylemiyor bunu ama konu bu değil-
ve şimdilerde bu bana çok doğru geliyor.
Hareketsizlikten son derece keyif alan birisi olarak, gitmeye öyle meraklıyım ki, gezmek öyle iyi geliyor ki bana...
Ve sanki her yer evim, her yer bir başka güzel, her yeni gittiğim yerde 'burda yaşarım..' diyorum.
Odamın yeşil duvarlarını hiç bir duvara değişmem doğru;
ama hava alanlarının uyduruk ve pahalı kahveleri,
bilinmeyen şehirlerin asfaltında iki yana bakarkenki kararsızlık...
Sonra bir otel odası. Küçük, hep küçük; temiz, en azından çoğu zaman; hiç açmadığım bavullarım.
Belki seyahatleri bu kadar sevmemin sebebi, sahip olduğum herşeyi sarılabileceğim büyüklükte bir bavula sıkıştırabiliyor olmak.
O bavuldan ibaret olmak,
Geri kalan herşeyin belirsizliği içinde.
Eskiden evden uzak kalacağım zaman evime, eşyalarıma, oyuncaklarıma veda ederdim.
Döndüğümde, hepsine 'Merhaba' der, yatağıma zıplar, oyuncaklarıma sarılırdım.
Ev, herşeydi sanki.
Hala seyahatlerden önce ve sonra evimle konuşurum.
Ama sanki artık bu vedalar ve merhabalar eskisi kadar hüzünlü değil.
Sanki artık ev, benmişim gibi.
İçinde olduğum bu dört duvar, bu yeşil duvarlı oda, yatağım, eşyalarım da; eski dostlar gibi.
Nerede olursam olayım, seveceğim, merak edeceğim dostlar gibi. Hani kırk yılın başı ararsın, ama yine aynı tadı alırsın o eski muhabbetlerden, sanki araya hiç zaman girmemiş gibi.
Nereye gidersem gideyim, bu eve döndüğümde, hiç gitmemişim gibi...
Ama şimdi, o 'herşey' duygusu, zaten benimle, gittiğim her yerde.
Ve o yüzden eskisi gibi kayıp hissetmiyorum kendimi bu duvarlardan uzaklaştığımda.
Ev ben nerdeysem orda sanki.
Tanıştığım insanlar, ettiğim sohbetler, söylenilen şarkılar; ev bunların içindeymiş gibi.
Ve ben hep evimdeymişim gibi.
Ve ben nerede olursam olayım, evde olacağımı bildiğim için, hep gitmek istiyorum, olabildiğince uzağa; daha çok görmek, daha çok konuşmak, daha çok tanışmak, daha çok şarkı söylemek için.
Nasıl olsa ben döndüğümde, bu ev burada olacak, ve hiç gitmemişim gibi olacağı için.
Nasıl olsa ben hep evimde olduğum için.
ama nereye
bazen ben de bilmiyorum.
"Home is where your heart is" der Kimya Dawson
-aslında tabi bu genel bir deyiş, sadece o söylemiyor bunu ama konu bu değil-
ve şimdilerde bu bana çok doğru geliyor.
Hareketsizlikten son derece keyif alan birisi olarak, gitmeye öyle meraklıyım ki, gezmek öyle iyi geliyor ki bana...
Ve sanki her yer evim, her yer bir başka güzel, her yeni gittiğim yerde 'burda yaşarım..' diyorum.
Odamın yeşil duvarlarını hiç bir duvara değişmem doğru;
ama hava alanlarının uyduruk ve pahalı kahveleri,
bilinmeyen şehirlerin asfaltında iki yana bakarkenki kararsızlık...
Sonra bir otel odası. Küçük, hep küçük; temiz, en azından çoğu zaman; hiç açmadığım bavullarım.
Belki seyahatleri bu kadar sevmemin sebebi, sahip olduğum herşeyi sarılabileceğim büyüklükte bir bavula sıkıştırabiliyor olmak.
O bavuldan ibaret olmak,
Geri kalan herşeyin belirsizliği içinde.
Eskiden evden uzak kalacağım zaman evime, eşyalarıma, oyuncaklarıma veda ederdim.
Döndüğümde, hepsine 'Merhaba' der, yatağıma zıplar, oyuncaklarıma sarılırdım.
Ev, herşeydi sanki.
Hala seyahatlerden önce ve sonra evimle konuşurum.
Ama sanki artık bu vedalar ve merhabalar eskisi kadar hüzünlü değil.
Sanki artık ev, benmişim gibi.
İçinde olduğum bu dört duvar, bu yeşil duvarlı oda, yatağım, eşyalarım da; eski dostlar gibi.
Nerede olursam olayım, seveceğim, merak edeceğim dostlar gibi. Hani kırk yılın başı ararsın, ama yine aynı tadı alırsın o eski muhabbetlerden, sanki araya hiç zaman girmemiş gibi.
Nereye gidersem gideyim, bu eve döndüğümde, hiç gitmemişim gibi...
Ama şimdi, o 'herşey' duygusu, zaten benimle, gittiğim her yerde.
Ve o yüzden eskisi gibi kayıp hissetmiyorum kendimi bu duvarlardan uzaklaştığımda.
Ev ben nerdeysem orda sanki.
Tanıştığım insanlar, ettiğim sohbetler, söylenilen şarkılar; ev bunların içindeymiş gibi.
Ve ben hep evimdeymişim gibi.
Ve ben nerede olursam olayım, evde olacağımı bildiğim için, hep gitmek istiyorum, olabildiğince uzağa; daha çok görmek, daha çok konuşmak, daha çok tanışmak, daha çok şarkı söylemek için.
Nasıl olsa ben döndüğümde, bu ev burada olacak, ve hiç gitmemişim gibi olacağı için.
Nasıl olsa ben hep evimde olduğum için.
16.8.11
İlerde...
...nostalji ve
aslında kendisini arayan
bir gencin
şans eseri bulduğu
bir sahafta
tozlu bir ton paloroid, kartpostal, resmin arasından
-hepsine tek tek baktıktan sonra-
özenerek seçip
uzun uzun bakıp
bir şeyler anlamış
ya da bir şeylerin farkına varmış
ya da bir şeyleri hatırlamış gibi
kendi kendine
gülümsediği
ve bir iki bozukluk karşılığında alıp
en sevdiği kitabın
arasına koyduğu
o fotografta olmak isterdim...
Döndüğümde kim benimle Kadıköy'e geliyor?
aslında kendisini arayan
bir gencin
şans eseri bulduğu
bir sahafta
tozlu bir ton paloroid, kartpostal, resmin arasından
-hepsine tek tek baktıktan sonra-
özenerek seçip
uzun uzun bakıp
bir şeyler anlamış
ya da bir şeylerin farkına varmış
ya da bir şeyleri hatırlamış gibi
kendi kendine
gülümsediği
ve bir iki bozukluk karşılığında alıp
en sevdiği kitabın
arasına koyduğu
o fotografta olmak isterdim...
Döndüğümde kim benimle Kadıköy'e geliyor?
14.8.11
Elma-Armut
Elma da desem,
Armut da desem,
Lolipop desem çikolata desem mandalinayı özledim desem,
Ne desem de sen çıksan?
Artık nerdeysen hakkaten çıksan?
Öef.
Armut da desem,
Lolipop desem çikolata desem mandalinayı özledim desem,
Ne desem de sen çıksan?
Artık nerdeysen hakkaten çıksan?
Öef.
12.8.11
Shuffle #13
"Stars in the sky were dancing
One night perfect for romancing,
The night a sinner kissed an angel,
He wanted thrills, she wanted love,
Oh but his sighs were tender
As he begged her to surrender,
The night a sinner kissed an angel,
And she believed that it was love
How was she to know that every lovely vow
Was part of the game he was playing,
But to his surprise he realized
Somehow he meant every word he was saying.
Yes, miracles can happen,
I know 'cause I saw one happen
That night a sinner kissed an angel,*
That was the night I fell in love"
- Franks Sinatra
*Bir gün bu şarkıyı dinlerken 'ben de' dercesine gülümseyeceğimi hayal ediyorum, mucizelere inanmıyorum ama herkesin güzel tesadüflere ihtiyacı yok mu?
One night perfect for romancing,
The night a sinner kissed an angel,
He wanted thrills, she wanted love,
Oh but his sighs were tender
As he begged her to surrender,
The night a sinner kissed an angel,
And she believed that it was love
How was she to know that every lovely vow
Was part of the game he was playing,
But to his surprise he realized
Somehow he meant every word he was saying.
Yes, miracles can happen,
I know 'cause I saw one happen
That night a sinner kissed an angel,*
That was the night I fell in love"
- Franks Sinatra
*Bir gün bu şarkıyı dinlerken 'ben de' dercesine gülümseyeceğimi hayal ediyorum, mucizelere inanmıyorum ama herkesin güzel tesadüflere ihtiyacı yok mu?
11.8.11
"Why, oh, why can't I?"
Yalnızlığımın bir işkence değil de; bir tür hayat felsefesi olmasını isterdim.
10.8.11
Stranger Than Fiction (2006)
"As Harold took a bite of Bavarian sugar cookie, he finally felt as if everything was going to be ok. Sometimes, when we lose ourselves in fear and despair, in routine and constancy, in hopelessness and tragedy, we can thank God for Bavarian sugar cookies. And, fortunately, when there aren't any cookies, we can still find reassurance in a familiar hand on our skin, or a kind and loving gesture, or subtle encouragement, or a loving embrace, or an offer of comfort, not to mention hospital gurneys and nose plugs, an uneaten Danish, soft-spoken secrets, and Fender Stratocasters, and maybe the occasional piece of fiction. And we must remember that all these things, the nuances, the anomalies, the subtleties, which we assume only accessorize our days, are effective for a much larger and nobler cause. They are here to save our lives. I know the idea seems strange, but I also know that it just so happens to be true. And, so it was, a wristwatch saved Harold Crick."
Güzel filmlerden daha çok sevdiğim bir şey varsa, o da fikri güzel olan filmler.
9.8.11
8.8.11
Geri Döndüm
Görüp görebileceğiniz en mavi, serinliği en güzel denizin iki adım ötesinde, kumların üzerine kurulu küçük kiremit bir çardağın altında, saçma bir rüzgarın eşliğinde geçen tatilden
"sonunda döndüğüm için mutluyum" dediğimde, bana herkesin kızacağına çok eminim.
Neden böyleyim ben de bilmiyorum ama, geçtiğimiz haftayı ölüm ve yaşam arasında kalmış zavallı bir hayalet gibi; huzur ve huzursuzluk arasında geçirdim.
İnsanın kalabalığın ortasında kendi kendine kalması mümkün olmuyor anladığım kadarıyla.
Kendimi yarım yamalak soyutlayarak, ne içinde ne dışında olabildiğim bir gruba hem ayak uydurmaya hem de kendimle kalmaya çalışıyordum.
Nasıl bir manyaklık belli değil.
Bir türlü tamamen mutlu olamadım.
İki kitap bitirdim gerçi, ki benim için oldukça başarılı; ve sanırım en memnun olduğum dakikaları David Nicholls'un One Day'ini okuyarak geçirdim.
İnsanların değiştiğini gördüm, muhabbetlerin tavırların hiç değişmediğini gördüm.
Yenilikten etkilenip, alışılmışlıktan bıktım aynı anda.
Herşeyin ortasındaydım sanki, oysaki dışında kalmaktı en başından beri planım.
Sonuçta herkes gibi gülmediğim için yine ben garip ve huysuz oldum; bir de onun sessiz, mental fırçasını yedik.
Sonra hiç beklemediğim bir şekilde alakasız biri, herşeyin sonunda, belki de şu an burada olmaktan çok olmayı dileyebileceğim bir evde, bu arada kalmışlığımı fark edip, etrafımızdakileri sorguladı.
Hemen ardından konu değiştirildi, bana baktı, ben ona baktım, şaşırdı, hiç şaşırmadım, 'olsun' dedim, şaşkın şaşkın önüne döndü. Ne düşündü çok merak ettim.
Bu yazının bu kadar dramatik olmasını beklemiyordum yazarken ama ruh halim de aynen böyle sanırsam. Üzerime Kürşat Başar'ın uzun cümleleri de yapışmış olabilir.
Herneyse.
Odama, kitaplarıma, müziklerime, yatağıma, yeşil duvarlarıma, buluşmayı beklediğim dostlarıma ve kendi kendimle kalabileceğim günlere geri döndüm sonunda. Bir sonraki yolculuğa dek, beni sadece ben ilgilendireceğim.
"sonunda döndüğüm için mutluyum" dediğimde, bana herkesin kızacağına çok eminim.
Neden böyleyim ben de bilmiyorum ama, geçtiğimiz haftayı ölüm ve yaşam arasında kalmış zavallı bir hayalet gibi; huzur ve huzursuzluk arasında geçirdim.
İnsanın kalabalığın ortasında kendi kendine kalması mümkün olmuyor anladığım kadarıyla.
Kendimi yarım yamalak soyutlayarak, ne içinde ne dışında olabildiğim bir gruba hem ayak uydurmaya hem de kendimle kalmaya çalışıyordum.
Nasıl bir manyaklık belli değil.
Bir türlü tamamen mutlu olamadım.
İki kitap bitirdim gerçi, ki benim için oldukça başarılı; ve sanırım en memnun olduğum dakikaları David Nicholls'un One Day'ini okuyarak geçirdim.
İnsanların değiştiğini gördüm, muhabbetlerin tavırların hiç değişmediğini gördüm.
Yenilikten etkilenip, alışılmışlıktan bıktım aynı anda.
Herşeyin ortasındaydım sanki, oysaki dışında kalmaktı en başından beri planım.
Sonuçta herkes gibi gülmediğim için yine ben garip ve huysuz oldum; bir de onun sessiz, mental fırçasını yedik.
Sonra hiç beklemediğim bir şekilde alakasız biri, herşeyin sonunda, belki de şu an burada olmaktan çok olmayı dileyebileceğim bir evde, bu arada kalmışlığımı fark edip, etrafımızdakileri sorguladı.
Hemen ardından konu değiştirildi, bana baktı, ben ona baktım, şaşırdı, hiç şaşırmadım, 'olsun' dedim, şaşkın şaşkın önüne döndü. Ne düşündü çok merak ettim.
Bu yazının bu kadar dramatik olmasını beklemiyordum yazarken ama ruh halim de aynen böyle sanırsam. Üzerime Kürşat Başar'ın uzun cümleleri de yapışmış olabilir.
Herneyse.
Odama, kitaplarıma, müziklerime, yatağıma, yeşil duvarlarıma, buluşmayı beklediğim dostlarıma ve kendi kendimle kalabileceğim günlere geri döndüm sonunda. Bir sonraki yolculuğa dek, beni sadece ben ilgilendireceğim.
30.7.11
"Ben ne düşünüyordum?"
İnsanın kendi kendine "ben ne düşünüyordum?" diye sorması,
bir şeylerin işareti ama;
neyin
ben de bilmiyorum.
bir şeylerin işareti ama;
neyin
ben de bilmiyorum.
29.7.11
28.7.11
O gün orada...
Joss Stone olabilmek için, neler vermezdim ki...
(Konserine de gidemiyorum, içimde bir ukte...)
26.7.11
The other sun.
Hiç bitmesini istemediğim anlarla dolu bir yaz geçiriyorum; ve bitmesine aslında az kaldı..
25.7.11
Hikaye
"Bir hikaye yaz" dedi.
"Kimin hakkında yazacağım?" diye sordum.
"Artık eli kalem tutmayı unutmuş bir yazar hakkında yazabilirsin" dedi.
"Eli kalem tutmayı unutmadı ki"
"Çizgili kağıtlara, koyu harflerle yazılmış konular hakkında kompozisyon yazmak dışında en son ne zaman eline bir kalem aldı?" diye sordu.
"Unutmadı, ben biliyorum" dedim.
"Peki hikayesini yazacak olsaydın, hikayenin sonu ne olacaktı?" diye sordu.
Odayı uzun bir sessizlik aldı.
Aynaya arkamı döndüm, ve derin bir nefes aldım.
Bana arkasını döndü, ve derin bir nefes aldı.
"Hiç bir fikrin yok değil mi?" diye sordu.
Cevap vermedim.
O hep ukalanın tekiydi zaten.
"Kimin hakkında yazacağım?" diye sordum.
"Artık eli kalem tutmayı unutmuş bir yazar hakkında yazabilirsin" dedi.
"Eli kalem tutmayı unutmadı ki"
"Çizgili kağıtlara, koyu harflerle yazılmış konular hakkında kompozisyon yazmak dışında en son ne zaman eline bir kalem aldı?" diye sordu.
"Unutmadı, ben biliyorum" dedim.
"Peki hikayesini yazacak olsaydın, hikayenin sonu ne olacaktı?" diye sordu.
Odayı uzun bir sessizlik aldı.
Aynaya arkamı döndüm, ve derin bir nefes aldım.
Bana arkasını döndü, ve derin bir nefes aldı.
"Hiç bir fikrin yok değil mi?" diye sordu.
Cevap vermedim.
O hep ukalanın tekiydi zaten.
22.7.11
Panpalarımla İtalya
Geçtiğimiz iki hafta İtalya sokaklarını talan ediyor, mutlu mutlu şarkı söylüyor, dünyanın en sevimli adamlarından birinden caz teorisi öğreniyor, inanılmaz bir başka adamdan caz'ın kendisini öğreniyor ve geceleri bir grup güzel ama bir o kadar da garip insanla müzik yapıyordum.
Çok yorgunum, uykusuzum, ama bu sabah Adam Holzman'ın cazın geçmişi ve geleceği hakkında yorumlarını ve deneyimlerini dinleyemediğim;
Amy London'ın dersinde "Annem"in caz balladlarına ritim tutamadığım;
John Ellis'in o muhteşem ifadeleriyle hızlandırılmış teori dersini kaçırdığım;
Gece panpalarımla abuk subuk shotlar yapıp, etrafımızdaki "mongol" insanlar hakkında komik yorumlar yapamayacağım;
ve çok iyi müzisyenler ve insanlar olduğunu düşündüğüm bir sürü insanı belki de bir daha hiç görmeyeceğim için çok üzülüyorum.
Ciddi anlamda bir boşluğa düştüm.
Bu sadece benim için mi böyle acaba?
Herneyse,
Mutlaka İtalya'ya dönmeli.
Not: Kariyerinde inanılmaz yerlere gelmiş, en iyi cazcılarla çalmış insanların benim 4 dakikalık şarkımı dinledikten sonra yanıma gelip beni bu kadar içten tebrik etmeleri ve elimi sıkmaları, sanırım şu hayatta müzikle ilgili olarak başıma gelen en güzel şey...
7.7.11
Bahsetmeden Geçemeyecektim
İtalya'ya gitmeden önceki son gecemde, bir konser planım vardı.
Gitmemin öyle çok da şart olup olmadığından emin değildim başta, doğruyu söylemeliyim.
Caz Festivali dahilinde genç cazcılardan birinin konseri. Santral'de, açık havada...
Vardığımızda ortam oldukça keyifli gözüküyordu, zaten arkadaşlarla karşılaştık falan derken..
Konser başladı.
Ve muhteşem bir insan önümüzdeki 2 buçuk saat boyunca bizi büyülemek için girişini yaptı.
Bu bahsettiğim insan Jamie Cullum;
ve konseri tek kelimeyle muhteşemdi.
Küçük bir adam, ama küçük ve sempatik bir adam, hatta belki küçük ve sempatik bir çocuk.
Ama bu çocuktan öyle muhteşem sesler çıkıyor, parmaklarından öyle mükemmel melodiler yayılıyordu ki; aşık olmamak pek de elde değildi.
İnanılmaz sempatik olması da, sempatik müzisyen profilini tamamlayabilecek tek şey olsa gerek; kendisine çığıran seyirciler için şarkılar çaldı, yavaş bir parçada dansa kalkan çiftlere sarıldı, konuştu da konuştu, ezanı duyduk bir ara ve eşlik edercesine doğaçlama yaptı...
İşte böyle de bir adamdı.
Kendisine eşlik eden adamların her biri de ayrı bir müzik dehasıydı belli ki: Basçı kontrbası ve bas gitarı arasında mekik dokuyor, trompetçinin elinde bir bakıyorsun gitar, bir bakıyorsun adını bilemediğimiz bir başka nefesli, baterist arkada kendini kaybetmiş...
Kısacası, karşımızda kendilerini çaldıkları müziğe adamış sempatik adamlar; böylesine güzel bir günde bu kadar güzel bir müzikle baş başa bırakılmış biz seyirci; mest olunmayacak gibi değildi.
Anlatmasam içimde kalırdı. :)
Patatesim var bir tane, o da oradaydı, ona söz verdim:
Bir gün bu adamla düet yapacağım, ve seni de onunla tanıştıracağım.
Düşünün, öyle büyük hayaller kurduran bir geceydi işte...
Jamie Cullum - All At Sea meteora86
(temsili)
Gitmemin öyle çok da şart olup olmadığından emin değildim başta, doğruyu söylemeliyim.
Caz Festivali dahilinde genç cazcılardan birinin konseri. Santral'de, açık havada...
Vardığımızda ortam oldukça keyifli gözüküyordu, zaten arkadaşlarla karşılaştık falan derken..
Konser başladı.
Ve muhteşem bir insan önümüzdeki 2 buçuk saat boyunca bizi büyülemek için girişini yaptı.
Bu bahsettiğim insan Jamie Cullum;
ve konseri tek kelimeyle muhteşemdi.
Küçük bir adam, ama küçük ve sempatik bir adam, hatta belki küçük ve sempatik bir çocuk.
Ama bu çocuktan öyle muhteşem sesler çıkıyor, parmaklarından öyle mükemmel melodiler yayılıyordu ki; aşık olmamak pek de elde değildi.
İnanılmaz sempatik olması da, sempatik müzisyen profilini tamamlayabilecek tek şey olsa gerek; kendisine çığıran seyirciler için şarkılar çaldı, yavaş bir parçada dansa kalkan çiftlere sarıldı, konuştu da konuştu, ezanı duyduk bir ara ve eşlik edercesine doğaçlama yaptı...
İşte böyle de bir adamdı.
Kendisine eşlik eden adamların her biri de ayrı bir müzik dehasıydı belli ki: Basçı kontrbası ve bas gitarı arasında mekik dokuyor, trompetçinin elinde bir bakıyorsun gitar, bir bakıyorsun adını bilemediğimiz bir başka nefesli, baterist arkada kendini kaybetmiş...
Kısacası, karşımızda kendilerini çaldıkları müziğe adamış sempatik adamlar; böylesine güzel bir günde bu kadar güzel bir müzikle baş başa bırakılmış biz seyirci; mest olunmayacak gibi değildi.
Anlatmasam içimde kalırdı. :)
Patatesim var bir tane, o da oradaydı, ona söz verdim:
Bir gün bu adamla düet yapacağım, ve seni de onunla tanıştıracağım.
Düşünün, öyle büyük hayaller kurduran bir geceydi işte...
Jamie Cullum - All At Sea meteora86
(temsili)
6.7.11
İtalya!
Hala ailelerimizin böyle bir şeye nasıl göz yumduğunu anlayamıyorum,
ama kimseler tutmaya çalışmasın beni,
yarın İtalya'ya gidiyorum :)
Resimler ve hikayelerle döneceğime emin olabilirsiniz.
ama kimseler tutmaya çalışmasın beni,
yarın İtalya'ya gidiyorum :)
Resimler ve hikayelerle döneceğime emin olabilirsiniz.
5.7.11
3.7.11
Döndüğümde
..dinlemeyi en çok sevdiğim insanların yeni hikayeler yazmış olduğunu görmek beni nasıl mutlu etti anlatamam.
Buradayım, ama sadece kısa bir süreliğine.
Asıl maceram birkaç güne başlıyor.
Birkaç yakın arkadaş, birkaç yeni ve büyülü şehir...
Buradayım, ama sadece kısa bir süreliğine.
Asıl maceram birkaç güne başlıyor.
Birkaç yakın arkadaş, birkaç yeni ve büyülü şehir...
25.6.11
Singing "Here we go again"
Bugün James Blunt'ı sahnede izleme keyfini yaşadım.
Sesi albümdekilerin neredeyse aynısı gibi, hatta daha güzeliydi.
Gülüşü, sahnede koşturuşu, aksanlı "İyi akşamlar"ı ve en güzel parçaların en duygusal sözlerini sessizce söyleyişi, ara da sözleri bizlere bırakıp sadece dinleyişiyle muhteşem bir konser verdi.
Büyüleyici, mutlu edici bir konserdi bu akşamki.
Harika bir müzisyen olmasının yanında harika bir adam olduğunu da bir kez daha anladım işte.
Bizlere armağan ettiği şarkısında "Won't you follow me into the dark" diye soruyordu.
"I'll follow you into the dark" demek istedim, Death Cab For Cutie'nin melodisiyle.
"I'll follow you everywhere, indeed."
Sesi albümdekilerin neredeyse aynısı gibi, hatta daha güzeliydi.
Gülüşü, sahnede koşturuşu, aksanlı "İyi akşamlar"ı ve en güzel parçaların en duygusal sözlerini sessizce söyleyişi, ara da sözleri bizlere bırakıp sadece dinleyişiyle muhteşem bir konser verdi.
Büyüleyici, mutlu edici bir konserdi bu akşamki.
Harika bir müzisyen olmasının yanında harika bir adam olduğunu da bir kez daha anladım işte.
Bizlere armağan ettiği şarkısında "Won't you follow me into the dark" diye soruyordu.
"I'll follow you into the dark" demek istedim, Death Cab For Cutie'nin melodisiyle.
"I'll follow you everywhere, indeed."
21.6.11
20.6.11
Başbaşa
Artık ben ile baş başayız.
Ne yapacağını o da bilmiyor, ben de.
Öyle bakıyoruz birbirimize karşılıklı.
Ne yapacağını o da bilmiyor, ben de.
Öyle bakıyoruz birbirimize karşılıklı.
19.6.11
Super-duper-dad
Babamın babalar gününü annem kıskanır diye kutlayamıyorum...
Böyle de saçma bir aile hayatımız var işte...
Böyle de saçma bir aile hayatımız var işte...
17.6.11
Başlangıç
Sonunun gelmesini bu kadar tutkuyla beklediğim bir süre olmamıştı.
Sonunda istediğim gibi bir hayata sahip olabileceğim gibi; birçoğumuzdan daha erken; ve bu iyi mi kötü mü ben de daha bilemiyorum.
Tüm alıştığımız kurallar yanlış olduğunu savunuyor; bense sanki çoktan bir yaşamı yaşamış ve bitirmiş bir insanın verdiği bilgelikle, bunun en doğrusu olduğunu düşünüyorum.
Herkes böyle yapmalıymış gibi geliyor bana.
Herkes kararlarını vermeli ve hedefleri doğrultusunda hayatlarını sürdürmeli.
Verdikleri kararların arkasında durmalı, azimle peşinde koşmalı falan filan.
Oysa ki bizim yaşlarımızda insanların paylaştığı bir özellik varsa o da kararsızlıkları. İşte bu yüzden çoğu zaman benzer çemberlerin içinde dönüp dolaşıyorken buluyoruz kendimizi.
Kendi kendimize karar veremediğimiz, kafamızı kaldırıp çevremize baktığımızda onların yörüngesine kapıldığımız için.
Hem kendi hem geleneğin etrafında dönmekte olan, ana-baba uydulu gençler.
Bu kesin kararları nasıl da oluyor verebiliyorum inanın ben de bilmiyorum.
Heralde kararsızlıktan bıkmış olmanın yarattığı bir yan etki. Sabırsız karakterimin bir ürünü.
Seneye günlerimin Shakespeare okuyarak, sanat tarihi tartışarak, yaratıcı otoportreler çizerek ve müziği öğrenerek geçeceğini bilmek beni inanılmaz derecede heyecanlandırıyor.
Sanki bütün hayallerim gerçek olabilirmiş gibi hissediyorum.
"Bir kitap yazacağım, ya da bir oyun" diyorum insanlara. "Umarım o gelip geçici heveslerimden biri değildir" diyorum sonra kendi kendime...
Değildir,
gibi geliyor şimdilik.
Hayatım burada bir yerde başlıyormuş gibi geliyor bana.
Ve hiç bu kadar heyecanlı olmamıştım!
"Lookin' back I see a kid who was just afraid.
Hungry and old before his time. "
Hungry and old before his time. "
-Ray Lamontagne
16.6.11
Blog
Bazen bu blog'u kimsenin okumadığını düşünüyorum.
Arada bir Mavi bakıyordur muhtemelen, arada bir de Kuşburnu.
Kafasına eserse Ördek bakıyordur ama o kadardır yani.
M okumayı çoktan bıraktı mesela, biliyorum. Yazmayı da bırakmadığını nadiren atıp, beni yine benden alan iletilerinden biliyorum...
Kimselerin bakmadığını bildiğim için, çok da yazasım gelmiyor doğrusu.
Ama sırf o okumuyor diye, dilediğim gibi ona yazabiliyorum. O da başka türlü bir rahatlık işte.
Kimsenin bakmadığını bildiğinde çılgın gibi dans etmek gibi.
Arada bir Mavi bakıyordur muhtemelen, arada bir de Kuşburnu.
Kafasına eserse Ördek bakıyordur ama o kadardır yani.
M okumayı çoktan bıraktı mesela, biliyorum. Yazmayı da bırakmadığını nadiren atıp, beni yine benden alan iletilerinden biliyorum...
Kimselerin bakmadığını bildiğim için, çok da yazasım gelmiyor doğrusu.
Ama sırf o okumuyor diye, dilediğim gibi ona yazabiliyorum. O da başka türlü bir rahatlık işte.
Kimsenin bakmadığını bildiğinde çılgın gibi dans etmek gibi.
9.6.11
303 ya da öyle bir şey
Bitmiyor bitmiyor dediğim finaller de bitti.
Ne oldu hiç bilmiyorum.
Şimdi sırada yaz maratonu var.
Her fırsatta uyumaya, kitap okumaya, müzik dinlemeye hazırım.
Pişkinlik, beni bekle.
Odamın dağınıklığı ruh halimi yansıtıyor olabilir mi acaba?
Zaten ben asla düzenli bir insan olamadım.
Ne oldu hiç bilmiyorum.
Şimdi sırada yaz maratonu var.
Her fırsatta uyumaya, kitap okumaya, müzik dinlemeye hazırım.
Pişkinlik, beni bekle.
Odamın dağınıklığı ruh halimi yansıtıyor olabilir mi acaba?
Zaten ben asla düzenli bir insan olamadım.
5.6.11
Final Haftası (yine)
Ben hakikaten kaldıramıyorum şu final haftalarını.
Fazla stresli.
Anlamadığım derslerden sınanmak hoşuma gitmiyor benim.
Hem kimin umrunda z'nin mutlak kuvvetinin bilmemnesi...
Bana daha insani şeylerle gelinmesini talep ediyorum.
Bir finalde de şöyle bir araya gelip memleket meseleleri tartışsak ya.
Şaka bir yana,
Finaller gelir güldür güldür
Gel de yaz beni güldür...
Fazla stresli.
Anlamadığım derslerden sınanmak hoşuma gitmiyor benim.
Hem kimin umrunda z'nin mutlak kuvvetinin bilmemnesi...
Bana daha insani şeylerle gelinmesini talep ediyorum.
Bir finalde de şöyle bir araya gelip memleket meseleleri tartışsak ya.
Şaka bir yana,
Finaller gelir güldür güldür
Gel de yaz beni güldür...
2.6.11
Distimi
Bunalıyorum. Bunalıyorum. Bunalıyorum.
Bunun bir adı da var.
Distimi.
İki küçük kaktüsüm var. Masamın üzerinde duruyorlar aylardır.
Kaktüsler çok sulanmıyor. Çok bakım istemiyorlar.
Öyle olunca unutuveriyor insan.
Ne kadar tanıdık.
Su vermeyince, bir süre oldukları gibi yaşıyorlar.
Sonra gitgide kuruyor toprakları.
Kökleri nasıl güçlüyse, çevrelerindeki toprağı kendilerine doğru çekmeye başlıyorlar bir süre.
Sımsıkı sıkıyorlar kuru toprağı.
Azalmış gibi gözüküyor.
Yitmiş gibi.
Böyle bir şey işte,
Distimi.
Bunun bir adı da var.
Distimi.
İki küçük kaktüsüm var. Masamın üzerinde duruyorlar aylardır.
Kaktüsler çok sulanmıyor. Çok bakım istemiyorlar.
Öyle olunca unutuveriyor insan.
Ne kadar tanıdık.
Su vermeyince, bir süre oldukları gibi yaşıyorlar.
Sonra gitgide kuruyor toprakları.
Kökleri nasıl güçlüyse, çevrelerindeki toprağı kendilerine doğru çekmeye başlıyorlar bir süre.
Sımsıkı sıkıyorlar kuru toprağı.
Azalmış gibi gözüküyor.
Yitmiş gibi.
Böyle bir şey işte,
Distimi.
1.6.11
Resmi olarak
yaz geldi...
İki haftaya okul da bitiyor.
Orkestra adası, James Blunt Konseri, Rize Topluma Hizmet Projesi, İtalya'da okul, Assos, Ördek'le Çeşme.
Nasıl mutluyum anlatamam.
Seneye alacağım dersleri düşündükçe heyecanlanıyorum!
Şimdi tek istediğim şu yaz biraz para kazanmak.
Müzik teorisine dair bir şeyler öğrenmek.
Dinlenmemiş albümlerimi dinleyip, okunmamış kitaplarımı okumak.
İki haftaya okul da bitiyor.
Orkestra adası, James Blunt Konseri, Rize Topluma Hizmet Projesi, İtalya'da okul, Assos, Ördek'le Çeşme.
Nasıl mutluyum anlatamam.
Seneye alacağım dersleri düşündükçe heyecanlanıyorum!
Şimdi tek istediğim şu yaz biraz para kazanmak.
Müzik teorisine dair bir şeyler öğrenmek.
Dinlenmemiş albümlerimi dinleyip, okunmamış kitaplarımı okumak.
31.5.11
The Story
"... when a person is lucky enough to live inside a story, to live inside an imaginary world, the pains of this world dissapear. For as long as the story goes on, reality no longer exists."
(Paul Auster, The Brooklyn Follies)
Sadece içimden geldiği için kendime çay koyup, kanepeye yayılıp ne zaman kitap okudum en son (bugünü saymazsak) hatırlamıyorum. İnsan özlüyor böyle şeyleri.
(Paul Auster, The Brooklyn Follies)
Sadece içimden geldiği için kendime çay koyup, kanepeye yayılıp ne zaman kitap okudum en son (bugünü saymazsak) hatırlamıyorum. İnsan özlüyor böyle şeyleri.
25.5.11
Conversation with God
G: You didn't possibly think..you didn't..did you, really think that..I mean did you really think that it was going to last?
S: Well yes. No. I didn't think it would be like this. It seems soon. Too soon.
G: How long, would you rather have it?
S: I don't know, it didn't really have to be long. But I could use the spotlight for another couple of months.
G: No, no, no, Sally. You're not being logical. You were not made for the spotlight.
S: But I thought I was doing fine.
G: No, you see, I made you. You're an understudy.
S: But how is that fair? And I did all I can to be a good person.
G: That's the thing Sally, you are a good person. But that's not enough. It's never is.
S: What was I supposed to do then, not to be the understudy?
G: Nothing, Sally. You were made this way. I made you, this way. You're the second best friend, the sidekick.
S: But I can be more. I am more than this.
G: Sally, you can't. I know you can't.
S: Well, why? I believed in you, why won't you believe in me?
G: Because that's not how it works Sally.
S: How does it work then?
G: The way I want it to be.
S: Well yes. No. I didn't think it would be like this. It seems soon. Too soon.
G: How long, would you rather have it?
S: I don't know, it didn't really have to be long. But I could use the spotlight for another couple of months.
G: No, no, no, Sally. You're not being logical. You were not made for the spotlight.
S: But I thought I was doing fine.
G: No, you see, I made you. You're an understudy.
S: But how is that fair? And I did all I can to be a good person.
G: That's the thing Sally, you are a good person. But that's not enough. It's never is.
S: What was I supposed to do then, not to be the understudy?
G: Nothing, Sally. You were made this way. I made you, this way. You're the second best friend, the sidekick.
S: But I can be more. I am more than this.
G: Sally, you can't. I know you can't.
S: Well, why? I believed in you, why won't you believe in me?
G: Because that's not how it works Sally.
S: How does it work then?
G: The way I want it to be.
22.5.11
Mektup #7
"Görmek isteyeceğim onca insan varken;
Seni görmekten böylesine korkuyorken;
Bu şehir öylesine büyük, öylesine kalabalık olduğu halde;
Son 365 günde
Seni düşünmediğim toplam 20 dakikanın
21.sinde
Mutlu olmaya çabalarken
Seni gördüm ya karşımda;
Ve gülüp, dalga geçip, hiç bir şeyin değişmediğini
Hatırlattın ya bana.
Vay vay vay vay
Vay benim halime..."
Shuffle #12
"Oh I got a feeling
And it's burning in me bright
Burns me a hole straight through all of my heart"
- Patrick Watson
İşaret dilinde "Senin kaplumbağalarının güldüğünü duydum" diyebilirim.
And it's burning in me bright
Burns me a hole straight through all of my heart"
- Patrick Watson
İşaret dilinde "Senin kaplumbağalarının güldüğünü duydum" diyebilirim.
19.5.11
Kutular, Düşünceler, Vesaire
İçinde ısırılmış bir elmadan tutun da, ipek bir kaşkola kadar her türlü eşyanın olduğu bir kutu hayal edin.
Eski bir kutu değil bu, bir sandık da değil. Tahtadan, temiz, düz bir kutu.
Ağzına kadar dolu olduğunu, orasından burasından abuk subuk şeylerin taştığını hayal edin.
Son zamanlarda kafamın için bu kutudan ibaret işte.
Birbirinden bağımsız, farklı önem ve güzelliklerde, yüzlerce düşünce, binlerce kelime, çözülmesi gereken duygular ve hazmedilmesi gereken anılarla dolu.
Birçoğumuzun yaptığı -ve fark etmediği- gibi ben de tek bir saniye içinde birkaç farklı anı yaşıyorum.
Şu an, hem şu anı, hem geleceği, hem de geçmişi yaşıyorum.
Bir adım atarken; çoktan atmış olduğum adımları ve ileride atacağım adımları düşünüyorum. Hatta bu düşünmekten de öte bir şey. Hissetmek gibi. Yaşamak gibi işte.
Geçmişte yaptığım herşey bugünün bir parçası; ve bugün de gelecekte yapacağım şeylerin bir parçası gibi. Bu aslında tek bir eylem, tek bir hareket, tek bir adım; bir tane yaşam. Bir kere olup bitiyor gibi.
Bir kere olup bitiyor ya zaten.
Aslında düşündüğümüz kadar uzun değil.
Tek bir andan ibaret.
Şu andan,
ibaret.
16.5.11
The End
"This is a happy end
365.365 the end, originally uploaded by just.jessicarrr.
Cause you don't understand..."
365.365 the end, originally uploaded by just.jessicarrr.
"Everything you have done,
Why's everything so wrong?
This is a happy end,
Come and give me your hand
I'll take you far away..."
- Yael Naim
11.5.11
1.5.11
İki gün, 17 sene önce.
Hayali kahramanlarıyla oturup sohbet eden;
Cinderella'yı izledikten sonra iyi olmaya karar veren;
Başakalarıyla çikolata yerken, kendisininki en sona kalsın diye ufak ufak yiyen;
Kendi kendine "ileride bulup okurum ve gülerim" diye notlar yazan;
Arkadaşlarıyla bir araya geldiğinde, bir birine benzeyen ama her seferinde yeniden yazdığı hikayeler anlatan;
Sadece elini yıkamak için bile gitse, tuvalete girdiği anda şarkı söylemeye başlayan;
Kulaklıkla müzik dinlediğinde, kendi sesini duyabilmek için bağıra çağıra şarkılara eşlik eden;
İnsanları sevmemek için düşünse bile sebep bulamayan;
Arkadaşlıkların sonsuz, sevginin asla tükenemeyecek olduğunu düşünen;
Mükemmelin olmadığına inanmayan kız çocuğu,
İki gün,
17 sene önce,
Seninle beraber doğduk.
Sen bu süre içerisinde, bir gün, bir yerlerde kayboldun.
Seni bir daha hiç görmedim.
Geriye, gördüğüm en güzel bir kaç gülümsemeyi bıraktın,
17'ye 13 çerçevelerin içinde.
Geriye, beni bıraktın,
seni kendime hatırlatmam için.
Her neredeysen, doğum günün kutlu olsun. Umarım bir yerlerde birileri sana güzel bir pasta hazırlamıştır, ve mumları üflemeden önce güzel bir dilek tutmuşsundur.
Cinderella'yı izledikten sonra iyi olmaya karar veren;
Başakalarıyla çikolata yerken, kendisininki en sona kalsın diye ufak ufak yiyen;
Kendi kendine "ileride bulup okurum ve gülerim" diye notlar yazan;
Arkadaşlarıyla bir araya geldiğinde, bir birine benzeyen ama her seferinde yeniden yazdığı hikayeler anlatan;
Sadece elini yıkamak için bile gitse, tuvalete girdiği anda şarkı söylemeye başlayan;
Kulaklıkla müzik dinlediğinde, kendi sesini duyabilmek için bağıra çağıra şarkılara eşlik eden;
İnsanları sevmemek için düşünse bile sebep bulamayan;
Arkadaşlıkların sonsuz, sevginin asla tükenemeyecek olduğunu düşünen;
Mükemmelin olmadığına inanmayan kız çocuğu,
İki gün,
17 sene önce,
Seninle beraber doğduk.
Sen bu süre içerisinde, bir gün, bir yerlerde kayboldun.
Seni bir daha hiç görmedim.
Geriye, gördüğüm en güzel bir kaç gülümsemeyi bıraktın,
17'ye 13 çerçevelerin içinde.
Geriye, beni bıraktın,
seni kendime hatırlatmam için.
Her neredeysen, doğum günün kutlu olsun. Umarım bir yerlerde birileri sana güzel bir pasta hazırlamıştır, ve mumları üflemeden önce güzel bir dilek tutmuşsundur.
Herkes "Seni Seviyorum" Der
Bugün bir başka Woody Allen filmi izledim. Hatta film, doğru kelime değil. Doğru kelime "müzikal" olmalı...
"Everyone Says I Love You" 96 yapımı; isminden de anlaşıldığı gibi, herkesin nasıl da "seni seviyorum" diyebildiğini anlatan; farklı yaşlarda ve tarzlarda çiftlerin arasında dolaşan güzel bir müzikal.
Filmin farklı sahnelerinde, farklı karakterler, yukarıda Marilyn Monroe'nun (Some Like It Hot'ta söylediği) versiyonunu paylaştığım şarkıyı söylüyor.
Yani karakterlerin hepsi bir noktada aşktan nasıl vazgeçtiklerini ilan ediyorlar...
Ama eninde sonunda herkes yine "seni seviyorum" diyor.
Sevgi öyle tatlı bir şey ki bazen...
Senelerdir bu iki kelimeyi ne kadar yorduğumuzdan bahsediyoruz, anlamını yitirdiğinden, artık var olmadığından.
Halbuki gerçekten içten söylenen bir "seni seviyorum"dan daha anlamlı bir söz yok şu dünyada.
-I'm through with love.
-Yeah, right.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)